Vanavond is het weer zover: de dodenherdenking. Al jaren toeter ik bij het herdenkingsmomument in Opeinde. Dit is trouwens voor het eerst dat ik zo openlijk uitkom voor mijn hobby. Jarenlang schaamde ik me kapot wanneer ik moest vertellen dat ik op ‘toeteren’ zat. Voor wie geen idee heeft wat dat is: spelen op een koperinstrument. Dat klinkt veel te lang en te ingewikkeld, dus daarom zeggen wij hier gewoon ‘toeteren’.
Als dametje van een jaar of acht kwam ik bij het muziekkorps. En ik kreeg het favoriete beginnersinstrument: de bugel. De eerste muzieklessen waren geweldig. Tetteren op een stuk ijzer, waar dan ook nog muziek uit komt. Maar na een paar jaar was ik er wel zo’n beetje klaar mee. Dus hup, snel voor diploma A want daarmee mocht ik bij het grote korps. Maar ook dat enthousiasme verwaaide al snel. Want laten we eerlijk zijn: toeteren is nou niet echt hip. Zeker niet wanneer je puber bent en naar de middelbare school gaat.
Daarmee begon mijn rebelse periode. Of nou ja, rebels. Ik was gewoon helemaal klaar met dat getoeter op dinsdag. Dus spaarde ik al mijn huiswerk op voor die avond en had zo een perfect excuus. Thuis waren ze helaas ook niet onnozel, dus werd de week zo gepland, dat dinsdagavond huiswerkvrij was. En zo zat ik ‘s avonds toch weer met mijn chagrijnige puberhoofd bij de muziek.
Toen ik zestien was en de puberhormonen alle kanten op vlogen, hielden we thuis een serieuze onderhandeling. Mijn standpunt was helder: ik kap er mee. Dat van het thuisfront stond daar recht tegenover. Dus kwamen we tot een redelijk compromis. Ik zou toeteren tot mijn 18e en geen dag langer. Wat het thuisfront toen nog niet wist, was dat de redding nabij was. Heel nabij zelfs.
Wij repeteren met het muziekkorps namelijk naast de kroeg. En toen ik zestien was, mocht ik na afloop voor het eerst mee de kroeg in. Daar ontdekte ik dat de derde helft verreweg mijn specialiteit was. Plots ging ik iedere dinsdag zingend naar de muziek, wachtend op het moment dat het halftien was, mijn bugeltje in de koffer kon en wij de kroeg in doken.
Nu ik er over nadenk, zou het beter zijn om de minimumleeftijd voor alcohol weer naar beneden te brengen. Dan kan ik die rebelse pubers van een jaar of vijftien die nu met tegenzin naar ons korps gaan, meteen meenemen naar de kroeg. Want zeg nou zelf: wie houdt toeteren vol tot zijn achttiende zonder een drup alcohol. Niemand toch?
