Vrijdag reed ik achter een 45-kilometer wagentje. Zo'n brommobiel die op 80 kilometerwegen mogen rijden, maar nooit sneller gaan dan veertig. Gefrustreerd las ik de merknaam AIXAM op het nummerbord. LANXAM zul je bedoelen, schreeuwde mijn hoofd, terwijl ik verwoed probeerde om het onding in te halen.
Er kwam echter maar geen einde aan de stroom tegenliggers. En na een aantal kilometer achter AIXAM aan te hebben gesukkeld, beviel me dat eigenlijk prima. Deze verplichte slow down-minuten waren zo slecht nog niet. Ik moest verplicht terugschakelen naar de vierde en zelfs de derde versnelling. Het voelde bijna als een opluchting. Ik kon eindelijk om me heen kijken, genieten van de dingen onderweg en vriendelijk de hand opsteken naar 70-plussers die ons met hun e-bike inhaalden op het fietspad.
Het ritje achter de brommobiel is exemplarisch voor hoe ik door het leven scheur. Altijd in versnelling vijf en geen moment tijd om te genieten. En ik ben niet de enige. We scheuren immers allemaal in versnelling vijf door de dag. Het enige waar we onderweg op letten is de tijd en de navigatie. Past alles in het schema? Zijn er onderweg files? En waar staan de flitsers? We komen op onze bestemming aan zonder ook maar een flauw benul te hebben van waar we langs zijn gereden. We hebben maar één doel: gas!
Die eeuwige haast breekt me steeds meer op. Constant de telefoon bij me moeten hebben, omdat ik doodsbang ben dat ik iets mis. Bijna iedere opdracht die via de mail binnenkomt, is bloedspoed. Ik krijg mailtjes met 'Help!' in de onderwerpregel. Mijn Pavlov-reactie is dat mijn hart opspringt en direct begint te pompen. Al mijn alarmbellen gaan af. Terwijl mijn lichaam roept: 'Nu even niet!' schreeuwt mijn hoofd nog harder: 'Jawel, doorgaan!'
Ik word er doodmoe van. Dat merk ik vooral wanneer ik aan het einde van de dag op de bank plof. Ook al heb ik die dag geen stap gezet, het voelt alsof ik de marathon heb gelopen. Ik deug niet, denk ik dan. Hoe kun je nou moe worden van stilzitten? 'Logisch', vindt hoogleraar Erik Scherder. 'Je bent juist moe, omdat je geen stap hebt gezet. Had je dat wel gedaan, dan was je niet moe geweest.'
Ik sprak hem voor De Westereender. Het lijkt de omgekeerde wereld, maar je kunt wel degelijk hondsmoe worden van stil zitten. We zitten veel te veel en veel te vaak, vertelde Erik. We zitten op kantoor, in de auto, in de kantine en 's avonds ploffen we neer op de bank. Al dat zitten is funest voor ons immuunsysteem. Van de hele dat zitten word je moe maar ook ziek. Een probleem dat volgens Erik wereldwijd een pandemie aan het worden is. Een pandemie waar niemand overigens mee lijkt te zitten.
Maar ik zit er wel mooi mee. Ik merk dat ik van al dat zitten en die constante vijfde versnelling geen leuker mens word. Het loopt me af en toe over de schoenen. Tijd dus om terug te schakelen. Al dan niet verplicht. Zoals afgelopen vrijdag achter die brommobiel. Misschien moeten we het allemaal iets AIXAMER aan doen.
