Afgelopen weekend ging ik wandelen met mijn nichtje van anderhalf. Sinds een aantal weken kan ze zelf lopen en ontdekt ze stapje voor stapje de wereld. Wanneer je zo klein bent is werkelijk alles wat je ziet nieuw. Onvoorstelbaar hoeveel nieuwe indrukken zo'n ukkie op een dag opdoet.
Trots als een pauw liep ik naast dat waggelende kleine mensje. Anderhalf jaar geleden had ik nooit durven denken dat het zo fantastisch zou zijn om tante te worden. Om van dichtbij mee te mogen maken hoe zo'n kleintje steeds groter wordt. Steeds meer kan, meer doet en bovenal ook meer wil. Hoe ze onze geluiden imiteert, ons gedrag kopieert en langzaamaan een echt mensje wordt. Maar om nou te zeggen: zo'n ukkie, dat wil ik zelf ook. No neuh.
Geregeld mag ik voor het tijdschrift Heit & Mem van de Afûk op pad voor een interview. Dan zit ik bij trotse ouders aan tafel om hun verhaal op te tekenen. En iedere keer weer krijg ik aan het einde van het gesprek de vraag of ik zelf ook kinderen heb. Ik betrap me erop dat ik als een soort Pavlov-reactie meteen 'Nee, zeker niet!' schreeuw. Niet omdat ik een hekel heb aan kinderen, maar eentje voor mezelf? Ik moet er niet aan denken. En juist dat snappen mensen niet.
Iedere keer wanneer ik vertel dat ik geen kinderen wil, krijg ik als een boemerang de vraag terug: waarom dan niet? Zo'n vraag lijkt wellicht logisch, maar eigenlijk is 't best een vreemde reactie. Ik heb thuis een paard, maar ik vraag toch ook niet iedereen: 'Heb jij ook een paard? Nee? Waarom dan niet?' Je hoort nooit een hondenbaasje aan zijn buurman vragen: 'Hebben jullie geen honden? Of eeeeh... konden jullie ze niet krijgen?' Of een fanatieke koikarperliefhebber die op een feestje loopt op te scheppen: 'Ja, ze kosten een vermogen, maar het is ‘t allemaal meer dan waard. Echt, je zou ze ook moeten nemen.'
Maar zo gaat dat met kinderen wel. Heb je ze niet, dan is dat raar. Je zult ze vast niet kunnen krijgen. Wanneer je aangeeft dat je ze simpelweg niet wilt, dan ben je egoïstisch. Maar zeg nou zelf: voor wie heb jij kinderen genomen? Voor de buren of voor jezelf? Precies. Maar die redenatie wordt meteen weggewuifd. Kinderen krijgen hoort nou eenmaal bij het leven. Wie wil dat nou niet?
Ikke dus. Van jongs af aan wist ik al dat ik later geen moeder wilde worden. Tuurlijk, ik speelde wel met poppen, maar toen ik ouder werd kwam nooit dat gevoel dat ik later ook een echte baby wilde baren. Die drang om zo'n klein wezentje in je te dragen, die is er bij mij niet. Mijn eierstokken gaan niet klepperen als ik vrienden om me heen met kinderwagens en maxi cosi's zie slepen. En nee, ook niet nu ik 32 ben. Het is gewoon niets voor mij.
En toch krijg ik nog altijd wanneer ik dit vertel een niet-begrijpende blik van de andere kant. 'Echt he? Je wilt géén kinderen?' Ik snap ook wel dat de natuur ons heeft gemaakt met een oerdrift om ons voort te planten, anders waren we al lang uitgestorven. Maar ik doe er niet aan mee. Ik vind kinderen fantastisch en geniet volop van mijn nichtje en die twee pré-pubers thuis, maar aan mijn eigen lijf geen polonaise.
Goed. Voortaan zal ik iets minder hard 'Nee!' schreeuwen wanneer me gevraagd wordt of ik kinderen heb. Maar alleen als jullie beloven niet meteen te vragen 'Waarom niet?' Doen jullie dat wel, dan heb ik het recht om het gesprek af te sluiten met een kinderachtig ‘Daarom niet!'
