Dit weekend stond ik met zus in een schoenenwinkel op jacht naar zomerse hakjes. We bevonden ons tussen tientallen rekken vol met schoenen in maat 39. Nadat zus een paar vrolijke sleehakken had uitgezocht, liepen we naar de grote maten-sectie. Een martelgang. Iedere keer word ik bijna depressief wanneer ik voor dat ene trieste rek met grote maten sta.
Ik heb maat 42. Wanneer mensen me er naar vragen, mompel ik trouwens dat het 41 is, net iets minder pijnlijk dan 42. Ik heb me sinds ik me kan herinneren altijd geschaamd voor mijn grote voeten.
Als meisje al had ik een gruwelijke hekel aan bowlen; alleen vanwege die vreselijke schoenen. Met grote zwarte stift was het getal 42 achterop de hak gekrast als een uithangbord dat schreeuwde: ‘Komt dat zien!’
Mijn grote voeten heb ik genetisch gezien geërfd van mijn oma. Die had ook maat 42. Zestig jaar geleden was ze daarmee letterlijk een buitenbeentje. Geen vrouw die destijds zulke grote voeten had. En dus heeft ze haar hele leven op te kleine schoenen gelopen. Of beter gezegd: gestrompeld. Wie één dag op te klein schoeisel heeft gelopen, weet wat een hel dat is.
Anno 2017 heeft echter meer dan de helft van de volwassen Nederlanders een schoenmaat groter dan 40. Ook damesvoeten groeien steeds verder. Maar op één of andere onbegrijpelijke manier lopen de schoenfabrikanten gruwelijk achter de feiten aan.
Nog altijd is maat 39 de standaardmaat. Op zich prima, ware het niet dat de keuze in maat 42 en groter zo belabberd is dat je er zwaarmoedig van wordt. Zoek in een willekeurige schoenenwinkel naar maatje 42 en je treft één klein rekje aan dat van pure schaamte ergens achter in de winkel is weggemoffeld. De keuze is niet alleen erbarmelijk, maar ook nog eens afzichtelijk.
Dus moet je als vrouw met maat 42 op zoek naar andere slinkse wijzen om toch nog een beetje fashionable voor de dag te komen. De beste manier is online shoppen. Er zijn echter meer dames die deze sluipweg ontdekt hebben, want iedere keer wanneer ik mijn maatje 42 aanvink, plopt er een schermpje op met de mededeling dat deze maat 'niet meer op voorraad is'.
Ondanks dit gat in de markt waagt geen enkele schoenen-ontwerper zich aan grote maten. En dus is het tijd voor actie. Na zestig jaar onderdrukking is het hoog tijd voor de bevrijding. We moeten als dames opnieuw op onze strepen staan. De comeback van de Dolle Mina's. Of beter nog: de Dolle Scapina's, die strijden voor 'Baas in eigen laars'. Geloof me: er ligt een wereld aan onze voeten.
