Ik ben een 'bangeskytsje'. Zo noemen we dat in Friesland wanneer je niets durft. Een angsthaas, een schijtluis, een lafbek. Ik dus.
Eind april gaan we met de kids een lang weekend naar Slagharen. Vroeger heette dat nog Ponypark Slagharen, tegenwoordig zijn de pony's ingeruild voor hippe attracties. In plaats van een ritje op een shetlander, stap je nu in de Free Fall, gesp je je vast in de Gold Rush of laat je je katapulteren door de Tomahawk.
"Nynke, wil jij dan mee in de achtbaan?!" "En wil je met mij in het piratenschip?" Waar de kids niet kunnen wachten, schijt ik inmiddels zeven kleuren. Ik zat een aantal jaar geleden in zo'n simpel theekopje bij Koningin Julianatoren en toen al draaide mijn maag net zo veel rondjes als dat theekopje. Kun je nagaan wat er in zo'n piratenschip gebeurt.
Dus ik houd de boot letterlijk en figuurlijk een beetje af. En dat doe ik onder het mom van: 'Daar ben ik te oud voor'. Ik heb de kids uitgelegd dat wanneer je ouder wordt, je maag steeds minder goed tegen dit soort attracties kan. Maar toen ik dat gisteren checkte op internet, bleek dat je juist steeds béter tegen achtbanen kunt naarmate je ouder wordt. Ik lieg dus.
Afgelopen week kreeg ik het bewijs van dit leugentje keurig gepresenteerd. Vrijdagmiddag besloten we samen een wandeling te maken in het bos. In plaats van de standaard bospaden zochten we de kleinere sluipdoor kruipdoor weggetjes op. En zo belandden we bij een brede sloot, met daar overheen een boomstam en in het water een polsstok.
Wie mij een beetje kent, weet dat een polsstok niet aan mij besteed is. Dus ik concentreerde me op de evenwichtsbalk. Het was wat een dunnetje, moet ik erbij zeggen en er zat al zo'n fijn glad groen moslaagje op. Ik wilde me niet laten kennen en zette ferm de eerste stap. Na stap twee begon het geheel wel erg te wiebelen en ben ik als een schijterd teruggekropen.
Uiteindelijk zijn we net zo ver omgelopen tot we de sloot smal genoeg vonden om de sprong te wagen. Daarna zetten we onze survivaltocht voort. We hipten over boomstammen, sprongen over greppels en ploegden onszelf door struikgewas. Freek Vonk in het wild was er niets bij. Totdat we een groepje zeventigplussers tegen het lijf liepen. Ook die baanden zichzelf een weg door de wildernis.
"Kunnen we daar oversteken?" vroeg de man die voorop liep. Hij wees richting de brede sloot die wij met moeite getrotseerd hadden. "Ja hoor", riepen we in koor. "Daar ligt een boom over de sloot en er staat een pols in het water. Makkie." Dat lukt ze natuurlijk nooit, grijnsden we toen we verder liepen. Nóóit.
Teruggekomen bij de auto vonden we een welverdiend biertje wel op z'n plaats. En wie zaten daar prinsheerlijk in de zon aan een kop koffie? Jawel, de vier zeventigplussers. Geen natte sokken, schrammen op het gezicht of verwilderde takken in het permanentje. Niets van dat alles. "Mooie route hè", lachten de dames op leeftijd.
Verbijsterd nam ik een slok van mijn biertje. "Zouden ze nou echt?" vroeg ik. En toen wist ik genoeg. Ik ben écht een 'bangeskytsje'.
