Guus kom naar huus want de koeien staan op springen.
Maak daar maar 'Bob wil naar huus want de koeien staan op springen' van. Met een grote grijns op m'n gezicht las ik vorige week donderdag het bericht over schaatser Bob de Vries. Bob is één van de sporters die voor Nederland in actie komt op de Olympische Spelen in Zuid-Korea. Maar nog voordat hij gisteren aan de start stond van de 5000 meter, wilde Bob al weer naar huis. Hij miste zijn drie kinderen en - jawel - zijn vijftig koeien.
Mijn hart maakte een sprongetje. Waar alle sporters alleen maar aan zichzelf en die ene superrit denken, denkt Bob aan thuis. En oh ja, aan die vijf Olympische kilometers op zondag. Tuurlijk, hij stond gisteren geconcentreerd aan de start, maar in gedachten stond hij al weer thuis in de melkput. En niet alleen in gedachten, ook digitaal.
Via diverse apps kan Bob op de telefoon exact de prestatie van zijn koeien bijhouden. Hij koekeloert in Pyeongchang op duizenden kilometers afstand in de stal mee hoe Berta 66 en Gretha 52 het doen. Geen drup melk die Bob mist.
Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die zo'n houding misplaatst vinden. Wanneer je op de Spelen bent, moet je daar voor de volle honderd procent zijn. Maar ik vind het juist wel mooi. Dat een sporter de boel kan relativeren. Dat er meer in de wereld is dan alleen sport. Bijvoorbeeld vijftig koeien die ook aan topsport doen door iedere dag liters melk te produceren.
"Ik ben ook maar een outsider", gaf Bob van tevoren al aan in ieder interview. Daarmee leek het wel of wilde hij de hoge verwachtingen wat temperen. Niet te veel hopen, dan kan het nooit tegenvallen. Die tactiek heeft hij van z'n moeder, ontdekte ik donderdagavond toen ik naar De Wereld Draait Door keek.
Het camerateam van DWDD was in Haule, het geboortedorp van Bob, op bezoek bij vader en moeder De Vries. "Neuh", zei moeder Femmie toen ze werd gevraagd of zoon Bob een medaillekandidaat was, "dat denk ik eigenlijkst niet." En het feit dat haar zoon al eens van Sven Kramer had gewonnen op de 5 kilometer, verklaarde ze als volgt: "Ja, maar toen had Sven niet zo'n goede dag."
Prachtig, die ontnuchterende houding. Dus ik dacht gisteren: 'ik wil die race wel eens zien'. Zul je beleven dat Bob boven zichzelf uitstijgt en de winst pakt. Dat lukte helaas niet. Hij eindigde teleurstellend als vijftiende en baalde als een stekker. Terwijl alle schaatsers na hem aan de beurt waren, probeerde ik Bob in de gaten te houden op het middenterrein. Eén keer kon ik hem tussen alle andere deelnemers zien. Met de telefoon in z'n hand.
Waar de rest van Nederland waarschijnlijk dacht: die zit vast zijn teleurstellende race te analyseren, wisten wij hier in Friesland wel beter. Bob zat uiteraard op z'n apps te checken hoe zijn vijftig zwartbonte dames in Haule het doen. De winnende rondetijden van Sven? Kan hem 't schelen. Het gaat om het vet- en eiwitgehalte van Janneke 36.
Waarschijnlijk stapt Bob vandaag weer in het vliegtuig naar huis. Geen massa's journalisten, camera's en fotografen wanneer hij straks op Schiphol aankomt. Maar alleen een trotse moeder Femmie die haar zoon in de armen sluit. Ik zie al voor me hoe dat gaat. "Dat heb je goed gedaan jongen." Bob die nonchalant z'n schouders ophaalt. "Denk maar zo; meedoen is belangrijker dan winnen." Precies. Want was dat ooit niet de reden voor het organiseren van de Spelen?
