Drie weken geleden had ik een feestje van een koe. Dat klink wellicht wat vreemd, maar ‘t was al m'n derde koeienfeest, dus ik kijk er niet gek meer van op. Dit keer vierden we dat Droste 8, zo heet de koe in kwestie, een productie van 10.000 kilo vet en eiwit had bereikt. In de 3724 dagen die ze werd gemolken gaf ze maar liefst 127.038 liter melk, met daarin dus 10.000 kilo vet en eiwit. Een prestatie van formaat, dus dat moest worden gevierd.
Zo'n koeienfeestje lijkt wel een beetje op een diploma-uitreiking. De gehele boerenfamilie, broers, zussen, buren, collega's en vrienden waren uitgenodigd. Uiteraard werd ook de ster van de avond tijdens het moment suprême uit haar strohok gehaald. Overrompeld door alle aandacht stond ze te glanzen in het midden van het hok. Met daarachter de eigenaars, die al net zo hard glansden van trots.
Allereerst was er een speech voor Droste 8, waarin we terugblikten op haar leven van kalf tot koe. En nu dus pensionado, want na deze unieke prestatie was Droste 8 met welverdiend pensioen gegaan. Ieder dag staat ze heerlijk in een strohok, om nog eenmaal daags kalm naar de melkput te wandelen voor dat laatste restje melk in haar uier. Een pensioen zoals je dat iedere koe toewenst.
Wie eenmaal bij zo'n koeienfeestje is geweest, weet één ding zeker. Boeren zijn liefhebbers pur sang. Ze zijn net zo trots op de mijlpaal van hun koeien als op het zwemdiploma van de kinderen. Dit zijn bedrijfsleiders die beter dan welke manager waar dan ook ter wereld hun personeel kennen. Die exact van iedere koe weten wanneer ze voor het eerst in de melkput stond, hoeveel melk ze iedere dag produceert en wat het betekent wanneer ze met haar linker achterpoot stampt. Een boer kent zijn zwart-witte dames beter dan zijn eigen vrouw.
En toch denken we in Nederland allemaal te weten hoe het anders moet. We hebben allemaal een mening over onze boeren. Zonder ooit ook maar een stap in een stal gezet te hebben, roepen we dat koeien iedere dag naar buiten moeten. Dat ze hun hoorns moeten houden. Of dat kalfjes verplicht bij de moeder moeten blijven. We hebben werkelijk geen flauw benul hoe het is om boer te zijn, maar toch weten we het allemaal beter.
Vorige week werd bekend gemaakt dat de verplichte weidegang uiteindelijk toch geschrapt is uit het nieuwe regeerakkoord. Maar nog diezelfde week was er het nieuws dat Friesland Campina grupstallen wil verbieden. Onder druk van de consument, stond er in het bericht. En daar gaan we weer. Het eerste onzinnige idee is nog maar net van de baan of het tweede domzinnige plan is al weer bedacht.
‘Onder druk van de consument.’ Alleen al van dit zinnetje krijg ik hooikoorts. De consument is zo langzaamaan heer en meester. Er zijn in Nederland maar twee beroepen waar iedereen verstand van heeft en beide beginnen met een B. Boer en bondscoach. Wanneer Oranje speelt, weet heel Nederland thuis op de bank wat Dick Advocaat moet doen. En vooral wat hij fout doet. Want in een ieder van ons schuilt immers een veel betere bondscoach dan Dick Advocaat ooit zal zijn.
En zo gaat dat met boer zijn ook. In een ieder van ons schuilt een betere boer dan in de boeren die er hun werk van hebben gemaakt. En dus geven we iedere dag ongevraagd en ongefundeerd onze mening over de Nederlandse boer. Maar mensen; er is uiteindelijk maar één iemand die echt weet wat het beste is voor een koe. De koe zelf. Die kan dan wellicht niet praten, maar laat iedere dag met de hoeveelheid melk die ze geeft zien hoe ze zich voelt. Valt de opbrengst tegen, dan is er iets aan de hand. Een beter medewerkerstevredenheidsonderzoek kun je als boer niet krijgen.
Dus laten we eens aan Droste 8 vragen hoe ze denkt over de verplichte weidegang wanneer het weiland buiten kletsnat is en de regen met bakken uit de hemel komt. Over het plan om koeien hun hoorns te laten houden zodat ze een ander dier pijnlijk kunnen verwonden. Of het idee om grupstallen af te schaffen, omdat het zo sneu zou zijn dat koeien vast staan. Ik weet zeker dat haar antwoord glashelder is. Boe.
