Twee weken geleden was ik met een vriendin en haar beide kids in pretpark Julianatoren. Terwijl we in de rij voor de ronddraaiende theekopjes stonden, vertelde ik haar trots dat ik een nieuwe baan heb. Ik heb ook nieuws, zei ze. We verkopen de boerderij. Ik keek haar verbaasd aan. Hoezo, was mijn eerste reactie. Haar man is al jaren boer op een prachtig eigen bedrijf. Een goedlopend bedrijf bovendien. Maar dat laatste had ik mis.
Nou, eigenlijk heb ik het niet mis. Het bedrijf loopt ook goed. Maar met de lage melkprijs werkt hij al twee jaar keihard zonder ook maar een cent te verdienen. Want iets verdienen met een melkprijs van 25 cent terwijl de kostprijs om die melk te maken 35 cent is, dat gaat lastig. "Mijn man heeft een heel dure hobby", lachte ze als een boer met kiespijn.
Tachtig uur per week werken zonder iets te verdienen, daar komt het op neer. Stel je eens voor. Je zit in een sollicitatiegesprek voor de baan van je leven. Je blijkt de meest geschikte en gemotiveerde kandidaat te zijn. Met andere woorden: the job is yours. Aan het einde van het gesprek stel je zenuwachtig die laatste belangrijke vraag: wat ga ik verdienen? En dan het antwoord. Eeeh. Niks.
Sorry, niks? Een 80-urige werkweek, zwaar lichamelijk werk, zeven dagen per week, zonder vakantiedagen, en ik verdien niks? Er is toch geen gek op de wereld die zijn handtekening onder dat contract zou zetten. Maar jawel dus. Iedere dag werken er duizenden boeren knetterhard voor niks. Letterlijk en figuurlijk.
We zijn ons gezonde boerenverstand kwijt geraakt. Het is toch niet te begrijpen dat wij als consument een eerlijke prijs weigeren te betalen voor een eerlijk product uit eigen land, terwijl we met het grootste gemak onze portemonnee trekken voor luxe zaken uit het buitenland. De wereld is uit balans. Ik krijg evenveel aan statiegeld voor het terugbrengen van een lege fles als een boer voor het produceren van een liter melk.
Vorige week meldde de NOS dat de melkprijs omhoog gaat. Jubelstemming in Nederland, maar de boeren zelf bleven nuchter. Vandaag zal blijken of de prijs echt stijgt en hoeveel. Maar voor mijn vriendin en haar gezin is het te laat. De knoop is doorgehakt. Ze stoppen er mee.
Dit weekend zette ze haar verhaal op Facebook. Het bericht is al meer dan 10.000 keer gedeeld. Vanuit alle hoeken van het land komen er reacties en steunbetuigingen voor dit dappere besluit. Zelf moeten ze het nog verwerken. Ook de kids waren in tranen. Toen echter beloofd werd dat er vijf koeien mee zouden gaan naar het nieuwe huis, kwam er een akkoord.
En zo wordt deze hardwerkende boerenfamilie uiteindelijk toch nog gedwongen hobbyboer. Tegen een zeer hoge prijs. Of in dit geval: een veel te lage prijs.
