Kent u ‘t verhaal over dat meisje dat met haar zusje naar Curaçao zou? Exact ja, die gingen niet. Iedere ochtend wanneer ik mijn slaapkamer uitwandel, zie ik ‘m staan. Mijn ingepakte rode reiskoffer voor Curaçao. De vrolijke dolfijn op het azuurblauwe strandlaken glimlacht naar me als ik er een blik op werp. Maar in plaats van op Curaçao zaten we afgelopen week gewoon in Fryslân. Ook mooi, maar toch anders.
De afgelopen drie jaar hebben zus en ik geprobeerd om drie exotische vakanties te vieren. Alle drie vielen ze in het water. Dat begon in 2013 met onze boeking naar Tunesië. Twee weken voordat er gevlogen zou worden, viel ik op mijn hoofd met als gevolg de hersenschudding waar ik u eerder over vertelde. In plaats van te vliegen naar Tunis voor een geheel verzorgde vakantie in een luxe resort, reden we in mijn nieuwe kleine autootje naar Frankrijk voor een vakantie in een tentje. Ook mooi, maar toch anders.
Vorig jaar stond Turkije op de planning. Zus beleefde een rampenvakantie, toen ze in slechts zes dagen tijd werd getroffen door krentenbaard, een wespensteek, een diepe onderhuidse splinter en zonneallergie. Als kers op de taart ontdekte ze twee dagen voor vertrek dat ze haar diarreepillen was vergeten, die op de laatste dag ook nog onmisbaar werden. Zittend op toilet, bedekt met een laagje stinkende geitenkwark tegen de zonneallergie is Turkije ook mooi, maar toch anders.
Dit jaar stond Curaçao rood omcirkeld in onze agenda. Vier dagen voor vertrek deed zus echter een kleine pirouette in het korfbalveld, waarbij ze haar kniebanden aan flarden trok. U raadt ’t al: een streep door Curaçao. De afgelopen dagen zaten we noodgedwongen op een terras in zonnig, pittoresk Oudega, dat voor de gelegenheid werd omgedoopt tot ‘Klein Curaçao’. Ook mooi, maar toch anders.
Nou vraagt u zich waarschijnlijk af waardoor al die pech ons treft. Ik denk dat ik ’t weet. In 2012 vierden we onze eerste vakantie in London. Net voor oudejaarsdag vlogen we terug. In ieder geval, dat was de bedoeling. Zus en ik misten het vliegtuig namelijk op een minuutje. In afwachting van de minuscule mogelijkheid om met de allerlaatste vlucht mee te kunnen, heb ik een stiekem schietgebedje gedaan. ‘Laat ons alstublieft mee kunnen met ’t laatste vliegtuig, dan mogen al onze volgende vakanties mislukken.’
Wellicht had ik deze belofte iets beter moeten formuleren. Enfin. Er werd naar mijn gebed geluisterd, we vlogen met de laatste vlucht uit London en waren precies voor Oud & Nieuw weer thuis. Dat was destijds mooi, maar achteraf gezien tóch anders.
