Twee weken geleden schreef ik in mijn blog over onze kids, die zo blij waren dat ze weer naar school mochten. Ik kreeg allerlei enthousiaste reacties van ouders die net zulke pretfaces thuis hadden nu de scholen weer open gingen. Maar er is natuurlijk een uitzondering. Kinderen die gepest worden zouden het liefst nog iets langer thuis blijven. Want thuis word je niet gepest. Althans, dat dacht ik.
Stel je eens voor. Je loopt met je zoon of dochter door de stad en plotseling wordt je kind door een stel volledig onbekende pubers op straat uitgescholden voor kuthoer of teringlijer. Niet omdat hij of zij net ruzie heeft gehad met een van hen, maar simpelweg omdat er op social media een foto de ronde gaat van jouw kind met de oproep om hem of haar uit te schelden op straat.
Het lijkt misschien een flauwekulverhaal, maar niets is minder waar. Het gebeurt iedere dag. Online wordt er nog veel meer gepest dan op het schoolplein. Geen docent die namelijk kan zien hoeveel kwetsende berichten er worden verstuurd in groepsapps en hatemails. Bovendien kun je als pester heerlijk anoniem je gal spuwen, wat schelden en treiteren nog veel aantrekkelijker maakt.
Ieder jaar worden er meer dan 500.000 jongeren online gepest. Dat gaat via social media als YouTube, Facebook, WhatsApp, Instagram, SnapChat en via online games. Een half miljoen jongeren die dag en nacht worden getreiterd, want hun mobiele telefoon gaat nooit uit. Cyberpesten houdt nooit op.
De gevolgen zijn vaak groter dan bij 'gewoon' pesten. Als kind kun je je namelijk niet verdedigen. Je wordt publiekelijk vernederd en iedereen kan meekijken. Bovendien is het bijna onmogelijk om filmpjes en foto's van het internet te laten halen. En met een camera op je mobiele telefoon kan en mag iedereen een foto of filmpje van je maken.
Ik kan me niet indenken hoe zeer het doet wanneer je als ouder moet meemaken dat je kind op straat wordt uitgescholden voor kuthoer of teringlijer. Het gevoel dat je zoon of dochter zelfs op straat niet meer veilig is. En dat je de pijnlijke conclusie moet trekken dat je als ouder niets kunt doen om hem of haar te helpen. Het maakt me ziedend. En dieptriest.
'Schelden, schelden doet geen zeer', zei m'n moeder vroeger altijd. Maar dat is niet waar. Schelden doet wel zeer. En thuis onder de dekens kruipen helpt niet meer.
