‘Kin dit sa?’ Voorzichtig stap ik de keuken binnen in mijn nieuwe sportoutfit. Nou ja, nieuw. Oud eigenlijk. Een verschoten trainingsbroekje van 15 jaar geleden. Een shirtje dat ik achterin de kledingkast heb gevonden. Een jasje met op de mouw een klodder driecomponenten kit, die ik er al jaren met geen mogelijkheid meer uit krijg. En sportschoenen waar mijn grote tenen zich in beide exemplaren een weg door de stoffen schoenneus hebben geboord. Het is mijn outfit voor onze eerste tennisles.
Op de baan zie ik dat ik flink underdressed ben. De overige dames hebben een vrolijk rokje met bijpassend shirt en zelfs schoenen in matchende kleuren. Ze hebben een sporttas met daarin een drinkfles in de juiste kleur en om hun racket prijkt een bijpassende hoes. Ik val enorm uit de toon, zie ik gelijk. Als een spijkerbroek tussen de smokings. Een Fiat Panda tussen de Landrovers. Een shetlandpony tussen de lipizzaners.
Eenmaal op de baan blijkt ook mijn talent het vreselijk af te laten weten. Waar ik in mezelf toch een redelijke kopie van Kiki Bertens verwachtte, valt mijn sierlijkheid en balgevoel lelijk tegen. In mijn poging om er nog enigszins snel en sportief uit te zien, had ik in de auto op het parkeerterrein besloten mijn bril achterwege te laten. Een keuze waar ik al bij de tweede misser spijt van heb.
Al snel merk ik gelukkig één groot voordeel van mijn outfit. In mijn broekzakken passen met gemak drie tennisballen aan iedere zijde. Het ziet er weliswaar niet uit, zes ballen in je broek, maar praktisch is het in mijn geval zeker. Mijn opslag laat namelijk zeer te wensen over, waardoor een aantal extra ballen altijd handig is.
De overige dames grijpen na een misser naar die ene bal onder hun designrokje en moeten dan op zoek naar nieuwe. Wellicht is die zoektocht juist het doel van zo’n rokje, bedenk ik me wanneer ik een van de dames charmant zie bukken. Het rokje laat niets aan de verbeelding over. Het is de tweede keer dat ik blij ben met mijn broekje met diepe zakken.
Halverwege de les heb ik de smaak te pakken. Ik zwiep mijn racket naar achteren voor een fantastische forehand en zet al mijn kracht om in snelheid. Het racket eindigt vol tegen mijn voortanden. De bal suist langs me heen, maar dat zie ik al niet meer. Als Nicolás Tagliafico laat ik me ter aarde storten. Maar dit keer is het geen schwalbe. Ik proef bloed en voel met mijn tong hoe mijn lippen immense vormen aannemen. Maar het ergste: ik voel dat mijn rechtervoortand scheef staat.
Onderweg naar de noodtandarts kan ik mezelf nog wel een keer voor m’n kop slaan. Wat ik dan nog niet kan voorzien is dat vla en yoghurt de komende weken mijn dieet zullen vormen. Het broekje met de wonderzakken gaat nog diezelfde avond de kast weer in, evenals het vloekende shirt en de kapotte sportschoenen. Deze noodlottige misslag is mijn breakpoint. Eén ding weet ik zeker. Een tennismeisje zal ik nooit worden. De ballen.
