Dit weekend vierden we ons eenjarig verkeringsjubileum. Op 3 november 2017 hadden we onze eerste date en sinds die dag staat m'n leven op z'n kop. Alles kwam de afgelopen 365 dagen in een stroomversnelling, want een jaar later woon ik samen, heb ik twee bonuskids en ga ik vrijwillig naar Monkeytown. En nu komt 't: sinds kort ben ik ook nog eens een gelukkige huisvrouw.
Afgelopen woensdag was ik voor het eerst in charge of the kids. Woensdagmiddag pikte ik ze op uit school en donderdagochtend half negen was de deadline om ze daar weer te droppen. Heel eerlijk: ik vond 't doodeng. Tot nog toe bleef ik veilig op de achtergrond en was mijn opvoedkundige bemoeienis nihil. Maar nu waren de rollen omgekeerd. Plots was ik de baas.
In de auto woensdagmiddag op weg naar huis vertelde ik de kids dat ik best een beetje zenuwachtig was. Dat hoefde echt niet, verzekerde de oudste heel lief. De jongste rook echter bloed en vroeg meteen of hij dan thuis de hele dag mocht gamen. Toen ik nee schudde, stelde hij voor om er dan een tv-middag van te maken. Dat leek me wel gezellig, dus ik stemde nietsvermoedend in met z'n plan.
Thuis ging de tv direct aan. Op YouTube vond hij Pokémonfilmpjes, waar 'ie sinds kort verslaafd aan is. Als kersverse gelukkige huisvrouw nam ik plaats naast de kids op de bank om samen te kijken. Maar wat is Pokémon vreselijk. Het flitst, het draait en het tolt. Ik werd er duizelig van. De kids vonden het echter fantastisch. Gehypnotiseerd zaten ze zij aan zij op de bank. Ik moest pal voor de tv gaan staan om contact te krijgen. En dan nog keken ze gewoon om me heen.
Om zes uur moest de oudste naar gymles. Dus keurig om vijf uur zette ik het eten op tafel. Voor wie zo lang naar Pokémon kijkt, is eten slechts bijzaak. Met moeite wist ik ze beide aan tafel te krijgen. Sterker nog: ik ben ze maar gaan voeren om wat voedsel naar binnen te krijgen. Als beloning stelde ik een ijsco in het vooruitzicht voor wie z’n bord het eerst leeg had. Al met al duurde de maaltijd veel langer dan gedacht, dus klokslag zes uur dropte ik een nog ijsco-etend meisje bij de gymzaal.
Eenmaal thuis had de jongste bedacht dat hij een Dino-tattoo wilde. Trots als een pauw kwam 'ie de badkamer uit, met een tattoo pontificaal in z'n nek. De bek met vlijmscherpe tanden van een Tyrannosaurus Rex hapte nog net niet in z'n oorlel. Henk Schiffmacher zou er jaloers op zijn geweest. "Mooi", zei ik. Hij knikte trots. "Dit mag nooit van m'n moeder, maar van jou wel, hè Nynke."
's Avonds was het opnieuw spitsuur met tandenpoetsen, pyjama's uitzoeken en voorlezen. Al met al had ik ze halfnegen in bed en kon het heerlijk avondje eindelijk beginnen. Ware het niet dat ik de smart tv niet meer van het Pokémonkanaal kon krijgen. Dus een uurtje later lag ik zelf ook onder de wol.
Donderdag zes uur ging de wekker voor de ware vuurproef. Immers om half negen moest ik het stel gevoed en geborsteld afleveren op school. Ik had voor de veiligheid twee uurtjes ingecalculeerd. Als een Zwitsers uurwerk plande ik van minuut tot minuut wat er moest gebeuren. Douchen, aankleden, haren kammen, eten, tandenpoetsen en op pad. Het paste exact. Acht uur zaten er twee vrolijke blijhoofden bij me in de auto.
Toen ik ze op het schoolplein losliet, was mijn missie geslaagd. Eerlijk is eerlijk; ik was best trots op mezelf. ’s Avonds deed ik thuis dan ook enthousiast verslag van de tweedaagse. Ik vertelde over de Pokémonfilmpjes, de dikke ijsco en de tattoo. "Alles ging goed", concludeerde ik. "Ik ben eigenlijk best een gelukkige huisvrouw." Naast me werd volop gegrijnsd. "Dat komt goed uit, want volgende week hebben we een kinderfeestje in Spijkerdorp."
