Wat was er eerst: de kip of het ei? Het is een jarenlange discussie waar experts complete theorieën over hebben ontwikkeld. Bij ons thuis is het antwoord simpel. De kip was eerst. Sterker nog: twee maanden nadat we drie kippen ophaalden bij de kippenboer, ligt er nog altijd geen beloning in het nest. En daar worden we best een beetje kippig van.
Ik heb eens opgezocht op internet wanneer een kip haar eerste ei legt. Dat is ongeveer wanneer ze vijf of zes maand oud is. Bovendien moet ze genoeg zonlicht krijgen om een ei te leggen. Ze mag niet ziek zijn en moet goed voer krijgen. Schrik niet: ook stress kan er voor zorgen dat een kip geen ei legt.
Nou hebben onze kippen een luizenleven. 's Ochtends wanneer we het hok open doen, hippen ze vrolijk naar buiten. Daar staat vers voer en water klaar. Soms trakteren we onze kippetjes op een appel of een sneetje brood dat is overgebleven na het ontbijt. 's Middags liggen ze heerlijk in de zon en het mulle zand uit te buiken. Dus van stress kan absoluut geen sprake zijn.
Het voer dat we ze geven komt van de kippenboer, ze zijn niet ziek, krijgen volop zonlicht en zullen inmiddels zo'n vijf maand oud zijn. Dus wat mankeert onze kippen? Ik denk dat ze te veel op de baas lijken. Net als een hond gaan kippen op hun baas lijken, merk ik. De overeenkomsten zijn onmiskenbaar.
Afgelopen week gooiden de kinderen van die lange roze wormen in het kippenhok. Een delicatesse zou je denken. Maar onze drie kippetjes keken er naar alsof ze nog nooit zoiets smerigs hadden gezien. Ik snap dat wel. Ik ga ook over m'n nek bij het idee om zo'n glibberige worm op te moeten eten. Pissebedden precies hetzelfde verhaal. De kinderen zetten een bakje pissebedden in het hok en geen kip die het ook maar in z'n hoofd haalde om er eentje uit te pikken. Net zoals ik dat zou weigeren.
Nog een voorbeeld. Onze kippen zijn 's avonds maar lastig op stok te krijgen. Ze zitten wanneer het donker wordt nog koppig op de trap. Er is zelfs een kip die met haar kont in het hok zit, maar met de kop naar buiten. Precies zoals ik dat zou doen. Ik heb ook een hekel aan naar bed gaan. Ik probeer zo lang mogelijk tijd te rekken, om vervolgens op de trap te blijven drentelen. Naar bed gaan is ook niet mijn specialiteit.
Gisteren sprong er een kip van het hoogste plankje in het hok naar beneden en landde boven op een andere kip. Die schrok zich wezenloos natuurlijk. Ik weet zeker dat dit kamikaze kippetje zich kapot heeft gelachen. Dat is ook exact mijn humor. Even voor wat opschudding zorgen in dat suffe kippenhok.
Dus eigenlijk snap ik best dat onze kippen het leggen van een ei zo lang mogelijk uitstellen. Ik moet er zelf ook niet aan denken om zo'n groot ei te baren. Wie wel eens goed naar een kippenkont heeft gekeken, weet dat zoiets geen pretje kan zijn. Je hoort kippen immers ook altijd zo kakelen wanneer ze een ei leggen. Ik snap wel waarom. Het is een bevalling gelijk. En dat iedere dag. Ga er maar aan staan.
Met andere woorden: er mankeert niets aan onze kippen. Behalve dan dat het - net als ik - zachtgekookte eieren zijn, die nog steeds geen ei hebben gelegd.
