'Denemarken wil militaire dienstplicht voor vrouwen invoeren.' Ik kom het bericht halverwege maart tegen op nu.nl. Het Deense ministerie van Defensie wil volledige gelijkheid van geslacht in het leger. Een overwinning voor Deense feministen. Maar of álle vrouwen hier nou daadwerkelijk blij mee zijn? Voor mij zou de dienstplicht een regelrechte ramp zijn.
De afgelopen weken zaten wij iedere maandagavond aan de buis gekluisterd voor Kamp van Koningsbrugge. Wie dit tv-programma niet kent, eerst een korte samenvatting. Onder leiding van de norse Ray Klaassens en ietsjepietsje vriendelijkere Dai Carter, twee doorgewinterde korps commando’s, beginnen vijftien Nederlanders ‘aan de uitdaging van hun leven’, zoals het programma het zelf noemt.
Die uitdaging van hun leven is een loodzware training van de Special Forces. In acht dagen tijd worden de deelnemers flink door de mangel gehaald om te zien of ze geschikt zijn voor deze speciale eenheid van de Koninklijke Landmacht. Van modderhappen tijdens de beasting tot urenlang doelloos marcheren achter een viertonner bepakt en bezakt met een tas van 30 kilo terwijl Ray en Dai achteloos spullen uit de laadbak kieperen die ook mee moeten. Van loodzware balken en gevulde jerrycans tot explosieve munitiekisten die koste wat kost niet op de grond mogen kletteren. Kortom: afzien tot de max.
Met een kopje thee aanschouwen wij vanaf de bank iedere maandagavond ademloos welke ontberingen de kandidaten ondergaan. Vanonder onze plaid bibberen we mee met de koelbloedige Damiën die klappertandend en zwaar onderkoeld door Dai uit het water wordt gevist. Graaiend in een zak paprikachips zien we hoe een uitgehongerde Sander zijn enige blikje bruine bonen per ongeluk omstoot tijdens het maken van een kampvuurtje. En met de elektrische deken op standje tien leven we mee met Denise die van een flinterdun stukje jute een slaapzak probeert te maken. Afzien.
Regelmatig verschijnt onder in beeld de oproep aan de kijker om je aan te melden voor het nieuwe seizoen van Kamp van Koningsbrugge. Geen haar op mijn hoofd die er ook maar één seconde over peinst om mee te doen aan deze lijdensweg. En als er al een pas ontspruit donshaartje zou zijn dat zou gillen: ‘jaaaa, ikke!’, zou ik ‘m zonder pardon met een pincet uit mijn hoofd trekken. Want van álle eigenschappen waarover een goede commando moet beschikken, heb ik er wel geteld nul. Nul.
Ik zie mezelf al staan tijdens de allereerste dag van het programma. Met de andere veertien slachtoffers sta ik strak in het gelid. Het enige dat we mee mogen nemen zijn onze ‘noodzakelijke spullen’, die op dag 1 streng worden gecontroleerd. Met grote passen marcheert Ray mijn kant op en kijkt verwoestend naar mijn rode rolkoffer. “Open maken.” Ik haal mijn onmisbare spullen één voor één tevoorschijn.
Als eerste een kruik voor de koude nachten. Dan een doosje Purol om de pijnlijke scheurtjes in mijn mondhoeken in te smeren. Een kussentje zodat mijn gevoelige achillespees ’s nachts tot rust kan komen. Tandpasta tegen terugtrekkend tandvlees. Een yogamatje waarop ik ’s ochtends en ‘s avonds mijn rek- en strekoefeningen doe zonder zere knieën te krijgen. En twee zachtroze teenprotheses die mijn naar binnen groeiende grote tenen corrigeren. Allemaal zonder twijfel uiterst noodzakelijk.
Ik kan jullie de robuuste reactie van Ray nu al vertellen. Zonder ook maar één woord te zeggen, kiepert hij mijn rode rolkoffer met één ferme zwaai in de viertonner, die me regelrecht terugrijdt naar de bushalte waar een retourticket Boelenslaan voor me klaar ligt. Einde oefening. Ik wens al die dames daar in Denemarken heel veel sterkte. Met als tip van Ray en Dai: ‘Als je denkt dat je niet meer kan, dan zit je nog maar op 40 procent’.
