‘Ha ik eins noch in OV-chipkaart?’ Verwoed doorzocht ik mijn telefoonhoesje, mijn portemonnee en ten slotte de rommella. Nergens een OV-chipkaart te vinden. Geen wonder ook, want nadat ik in 2009 afstudeerde, reisde ik eigenlijk nooit meer met het openbaar vervoer. Een busstation vind je in Boelenslaan niet. Laat staan een treinstation of metro. Een OV-chipkaart is hier net zo overbodig als een duikbril in de woestijn.
Maar dertien jaar na mijn laatste ritje in de trein kwam daar in maart dit jaar verandering in. Ik schreef me in voor een schrijfcursus in Amsterdam. Amsterdam Zuid wel te verstaan. Uitstekend te bereiken per trein en OV-fiets. Vanachter mijn laptop bekeek ik op Google Maps de route. Langs het Olympisch Stadion, over het water en dwars door een industrieterrein. Het begon me al te duizelen toen ik nog veilig achter mijn laptopje zat.
‘Wêr giet Nynke hinne’, vroeg de oudste toen ze me online zag verdwalen. ‘Nei Amsterdam’, zuchtte ik diep. ‘Oh, coooool!’, reageerde ze enthousiast. ‘Yn Amsterdam kin Nynke ek hiel moaie sûvenirs keapje. Njonken it stasjon sit in winkeltsje mei hiel grutte Chupa Chups-lolly’s. En as Nynke dan nei rjochts giet…’ Ik keek haar vol verbazing aan. Dertien jaar en nu al kende ze Amsterdam beter dan ik.
Tuurlijk, ik ben wel eens in Amsterdam geweest. Maar hoe ik daar kwam, waar ik langsliep en waar de hotspots zitten? Geen flauw idee. Ik liep blindelings achter de rest van de groep aan en was de weg al kwijt toen we op Amsterdam Centraal de trein uitstapten. Als een bange peuter klampte ik me vast aan een bekend been en liet me als een aangelijnde puppy meevoeren door de stad. Doodsbang om te verdwalen.
De reden? Ik mis elke vorm van een natuurlijk navigatiesysteem. Stikjaloers ben ik op postduiven. Was ik een postduif geweest dan hadden ze me gelijk de nek omgedraaid na de eerste testvlucht. Was niet eens nodig geweest, vermoed ik, want na die eerste vlucht had ik mijn thuishok nooit en te nimmer meer terug gevonden. Ik moet het stellen met het kompas van een huisjeslak. Die sjouwt z’n woning noodgedwongen mee op z’n rug omdat ‘ie hem anders niet terugvindt.
Als puber al had ik nachtmerries wanneer ik met de korfbal mee moest tijdens een dropping. In het donker worden gedropt op een onbekende locatie, met als enige opdracht om zelfstandig de weg naar huis te vinden. Mission impossible met mijn volledig falende richtingsgevoel. Ik verdwaal overal. Overal. Wanneer ik de Hema in Leeuwarden aan de ene kant binnenstap en per ongeluk aan de andere kant weer verlaat, ben ik al in paniek.
Terug naar mijn missie in Amsterdam Zuid. Trots kan ik zeggen dat ik de klus heb geklaard. Met een beetje hulp heb ik online mijn OV-chipkaart besteld, een NS-abonnement afgesloten en ben in de trein gestapt. In nog geen twee uurtjes zoefde ik langs Steenwijk, Meppel, Zwolle, dwars door de polder zo naar de hoofdstad. Een aardige meneer leende me daar een OV-fiets, waarna de navigatie op mijn telefoon me feilloos naar mijn bestemming leidde.
Met klotsende oksels begroette ik de andere deelnemers van de schrijfcursus. Stuk voor stuk kwamen ze uit Amsterdam. ‘En jij helemaal uit Friesland’, knikte de trainer vol bewondering toen ik ging zitten. ‘Kon je het een beetje vinden?’ Nonchalant haalde ik mijn schouders op. ‘Ja joh, zo groot is Amsterdam nou ook weer niet.’ Richtingsgevoel heb ik dan misschien niet, maar bluffen kan ik als de beste.
