"Ik ben een Drachtster." Eerlijk is eerlijk: ik krijg deze zin nog niet zo goed m'n strot uit. Maar het is echt zo. Ik ben een Drachtster. Sinds de zomervakantie woon ik in Drachten. De hoofdplaats van de gemeente Smallingerland. De zelfbenoemde stad zonder stadsrechten, waar men liever Hollands spreekt. De plaats waar wij als omliggende dorpen altijd een broertje dood aan hadden. Drachten. Mijn nieuwe woonplaats.
Had me vorig jaar verteld dat ik nu in Drachten zou wonen en ik had je uitgelachen. Als Oudegaaster verhuis je niet vrijwillig naar Drachten. Dan moet het wel goed mis met je zijn. Waar die rancune vandaan komt, weet ik niet. Volgens mij is die er altijd al geweest. In Drachten kan alles, terwijl wij als dorpen moeten vechten voor wat nieuws. De sporthal en het MFC in Oudega zijn daar een uitstekend voorbeeld van. Maar liefst 12 jaar hebben we moeten strijden voordat de schep eindelijk de grond in ging.
En zo zijn er meer dingen. In Oudega willen we graag nieuwe woningen bouwen, zodat er woonruimte komt voor jongeren die in het dorp willen blijven wonen. Er is nog nieuwbouwgrond beschikbaar, maar toch stribbelt de gemeente tegen. Er moet eerst een uitgebreid woononderzoek komen, voordat er ook maar een bouwtekening in het gemeentehuis wordt gemaakt.
Sinds ik heb verteld dat mijn huis te koop komt, staat mijn telefoon roodgloeiend. Ik heb inmiddels zes kandidaten op mijn lijstje staan die het willen kopen. Vooral starters die op zoek zijn naar een betaalbare woning in Oudega. Want die zijn er simpelweg niet. Helemaal niet nu woningcorporatie Accolade heeft laten weten niet meer te willen investeren in huurwoningen in ons dorp. Sterker nog: ze willen het aanbod laten krimpen in de toekomst.
Hier in het noorden wordt angstvallig gesproken over krimpdorpen. Dorpen die leeglopen waardoor de supermarkt en ook de basisschool de deuren moeten sluiten. Geen kop die in zo’n dorp wil wonen. Maar ook al zijn er wel mensen die zich er willen settelen, dan nog kan een dorp wel een krimpdorp worden. Wanneer iedereen aan de handrem trekt en er geen beschikbare starterswoningen zijn, zit er niets anders op dan verhuizen. Daarmee vertrekt de toekomstige generatie en verandert een levendig dorp in een krimpdorp.
Ik snap best dat een gemeente niet zomaar groen licht kan geven wanneer een dorp roept om nieuwe woningen. Voordat er nieuwbouw gerealiseerd kan worden, moeten er eerst cijfers aan ten grondslag liggen. Hopelijk komen die cijfers straks duidelijk naar voren uit de woonenquête die in Oudega is gehouden. En hopelijk staat de telefoon bij de gemeente straks net zo roodgloeiend als bij mij, met mensen die allemaal een nieuwbouwkavel in Oudega willen.
Want het moet niet zo zijn dat alle Oudegaasters straks moeten oefenen op die ene zin. "Ik ben een Drachtster."
