‘Tante Nyne, wolsto op myn feestje alle berntsjes wol sminke?’ Mijn nichtje van vijf glundert wanneer ze me uitnodigt voor haar verjaardagsfeestje. Ik mag komen om te schminken. Een body art kunstvorm die ik net zo goed beheers als het pointillisme, Pop Art en Rococo. Eerlijk is eerlijk: ik ben meer een 'schilderen op nummer'-type.
Bij binnenkomst laat m’n nichtje vol trots haar schminkdoosje zien. Het kleurenpalet bestaat uit zwart, wit, groen, blauw, rood, geel en oranje. Prima. Meer had Mondriaan per slot van rekening ook niet nodig. Op de verpakking prijken foto’s van prachtig geschminkte jongens en meisjes. Van een stoere tijger tot een schitterende prinses. Ik zie roze, paars en turquoise: stuk voor stuk kleuren die niet in mijn beschikbare schilderpalet voorkomen.
Enthousiast wijst mijn nichtje naar de foto van een meisje dat als kleurrijke regenboog-eenhoorn geschminkt is. ‘Dy wol ik graach.’ Ik staar nogmaals naar het bakje met de zeven kleuren. Naar het sponsje van twee bij drie centimeter. De vier schminkkrijtjes. En ik vraag me af welke afstammeling van Vincent van Gogh met slechts dit bakje tot z’n beschikking deze glamorous eenhoorn tevoorschijn heeft weten te toveren.
Ik besluit de torenhoge verwachtingen alvast een beetje te temperen. ‘Tante Nyne is foaral goed yn clowntsjes’, vertel ik. Gefronste wenkbrauwen. Een diepe denkrimpel. En dan het antwoord. ‘Nee, ik wol toch leaver as unicorn.’ Geef haar eens ongelijk. Geschminkt worden als afgekeurde clown Bassie of als sierlijke sprookjeseenhoorn. Ik had het ook wel geweten.
Om tien uur ’s ochtends druppelen de klasgenootjes binnen. Trots kondigt mijn nichtje onder het taart eten het feestprogramma aan. Eerst de cadeautjes verstoppen, dan zingen, koekjes bakken, disco en dan schminken. Ik heb dus nog even mentale voorbereidingstijd voordat de ramp zich zal voltrekken. Met een beetje geluk vergeet ze tijdens het discodansen dat ik überhaupt op haar feestje ben.
Maar leer mij m’n nichtje kennen. Die vergeet niets. Nadat een groep uitzinnige vijfjarigen heeft lopen hossen op ‘Beuk die ballen uit de boom’ van de Snollebollekes, haalt ze huppelend het schminkbakje op. De foto van de regenboog-eenhoorn krijgt meteen alle aandacht. Ook de andere dames kunnen niet wachten om straks als regenboog-eenhoorn door de gang te galopperen.
Met pijn in m’n hart help ik die droom van galopperende eenhoorns gelijk maar om zeep. ‘Ik kin allinnich poezen, tigers, flinters en clowntsjes’, meld ik streng. Teleurstelling alom. Nou, dan maar een vlinder. Mijn nichtje vrolijkt een beetje op als ze in de spiegel het eindresultaat bekijkt. Ook ikzelf ben redelijk tevreden over de eerste creatie. Het heeft van veraf best iets weg van een vlinder.
Nummer twee wil tijger worden. Nummer drie panter. En nummer vier poes. Ik schmink alsof ik al jaren de vaste visagiste van RTL Boulevard ben. Dan stapt de laatste dame in mijn stoel. ‘Ik wol in kloon.’ Een clowntje, tóch nog. Ik laat haar kiezen uit de kleuren. Een rode mond, rode neus en geel zonnetje op het wang? Ze schudt driftig als ik mijn voorstel voorleg. ‘Ik wol in kloon’, verduidelijkt ze. Een kloon? Meteen schieten mijn gedachten naar Dolly, het eerste gekloonde schaap ter wereld.
Het meisje kijkt me blij aan als ze nogmaals haar wens met me deelt. ‘Ik wol in kloon, klekt as in plinses.’ Pas dan valt het kwartje. Een kroon. Net als een prinses. En zo wordt een glunderende prinses de kloon op mijn schminkcarrière.
