Te midden van al het nieuws over de aanslagen in Parijs, was er dit weekend gelukkig ook nog goed nieuws. Sinterklaas kwam weer aan in Nederland. Net als voor de meeste kinderen was dit vroeger het hoogtepunt van mijn Sinterklaastijd. Maar dan vooral de intocht bij ons in eigen dorp.
In Oudega komt Sinterklaas traditiegetrouw aan op een iets kleinere versie van de pakjesboot in een iets kleinere versie van de aankomsthaven. Op die boot zitten de toeteraars van het fanfarekorps uit het dorp. Megatrots was ik vroeger wanneer ik daar mocht zitten, in het middelpunt van de aandacht, onderdeel van het magische Sinterklaasfeest.
Tot ik tijdens die ene intocht hard van mijn Sinterklaasgeloof viel. Ik was een jaar of tien, elf misschien al wel bijna. Ik ben vrij goedgelovig, nog steeds trouwens, dus het duurde bij mij best lang voordat ik ontdekte dat de Goedheiligman niet bestond. Het was op een ijskoude zaterdagochtend toen wij met ons toetertje op de boot klommen. Verderop hoorde ik de kinderen bij de haven al zingen. Het wachten was echter nog op de Sint zelf en zijn Zwarte Pieten.
Met piepende banden stopte er voor de boot een taxi. De deur zwiepte open en daar stond Sinterklaas zonder mijter. Een angstaanjagend beeld, want onder zijn pruik waren zijn eigen rode krullen te zien. Achter hem hipten twee breedgeschouderde Pieten uit de taxi. Beide met een snor en een sigaret nonchalant bungelend in de linker mondhoek.
Ik keek het tafereel vol verbazing aan. Dit leek wel een scene uit Lachen met homevideo's. Zeker toen Sinterklaas de boot op moest. Dat het voor een man niet eenvoudig is om een jurk met de juiste flair te dragen, bleek al snel. De Sint bleef namelijk in onwrikbare toestand hangen toen hij de stap van de wal naar de boot zou maken. In een zeer onflatteuze pose hing hij letterlijk tussen wal en schip. De witte onderjurk trok zich strak rond zijn behaarde kuiten.
Gelukkig hadden zijn Zwarte Pieten de oplossing. De ene gaf de Sint een flinke duw, terwijl de andere riep: ‘Effe doordouwe, ouwe pedofiel.’ De Goedheiligman werd zo de boot op gekieperd en belandde met de baard op zijn linkerwang en de mijter tussen zijn benen voor ons op het dek. Op onnavolgbare wijze wist hij er nog een ‘Dag muziek, fijn dat jullie er weer zijn’, uit te krijgen.
Het betekende voor mij het einde van mijn Sinterklaasgeloof. Daar op die ijskoude boot op die vroege zaterdagochtend wist ik het zeker. Sinterklaas bestaat niet. Toen ik het schokkende nieuws aan mijn vriendinnen vertelde, bleek dat ik zoals altijd weer achter de feiten aanliep. Het groepje meisjes keek me aan en riep in koor: ‘He he, weet je het nu ein-de-lúk?’
