Vorige week schreef ik over de voetbalvrouwen van SC Heerenveen, die op het nippertje werden gered. M'n blog stond nog niet online of de Ronde van Zuidoost-Fryslân, Frieslands oudste wielrenklassieker, stond op omvallen. Na veertig jaar wilde de organisatie de handdoek in de ring gooien. Ook deze club werd in de dying seconds gered door een sponsor. Geld lijkt zo langzamerhand steeds meer een spelbreker te worden.
Tuurlijk, wanneer je in het bestuur zit van een voetbalclub of een wielerronde, moet je goed op je centen passen. Maar wat me in het bericht over de Ronde van Zuidoost-Fryslân opviel, was dat het niet zo zeer aan de uitgaven van de stichting Wieler Promotie Olympia lag, maar aan de kosten die ieder jaar stijgen vanwege de veiligheid.
Gemeenten zijn steeds strenger als het gaat om het voorkomen van risico's. Zo moesten er bij de wielerklassieker ieder jaar meer motoren komen om de wielrenners te begeleiden onderweg. Dit zorgde voor een enorme kostenpost. Ik herken dat signaal uit eigen ervaring om een wandeltocht te organiseren. Ook daar moeten we van de gemeente aan steeds strengere eisen voldoen.
Zo moeten er langs de route maar liefst vier gediplomeerde EHBO'ers aanwezig zijn, met een eigen afsluitbare ruimte inclusief behandelbed. En dat terwijl de ergste blessure bij een wandeltocht een flinke blaar is. Maar de gemeente dekt zich zo veel mogelijk in om claims te voorkomen. Juist die claimcultuur nekt zo langzamerhand steeds meer organisaties.
Bij alles wat ons overkomt, zoeken we tegenwoordig naar een schuldige. Struikelen we tijdens een wandeltocht over een losse stoeptegel, dan sturen we meteen een claim naar de gemeente. Blijven we tijdens een fietstocht hangen in de afrastering van een boer, dan heeft 'ie nog diezelfde dag een briefje met ons rekeningnummer op de mat. Betalen.
Met andere woorden: niets is meer onze eigen schuld. Want om toe te geven op een feestje dat die kapotte broek het gevolg is van het feit dat je zelf niet zo goed uit je doppen hebt gekeken, daar kun je niet meer mee aankomen. Het is veel stoerder om te vertellen dat je It Fryske Gea honderd euro smartengeld hebt weten af te troggelen, nadat je zelf zo onnozel was om een klaphekje in je kruis te krijgen.
Eigen schuld, dikke bult riep mijn moeder vroeger. Maar dat spreekwoord hoor ik al een tijdje niet meer. We moeten ons afvragen wat die claimcultuur ons kost als maatschappij, wanneer organisaties massaal stoppen. Dan is er straks niemand meer die de verantwoordelijkheid durft te nemen om iets te organiseren. Of geldt dan ook: eigen schuld, dikke bult?
