Morgen is er bij Omrop Fryslân een unieke reportage te zien over een bijzondere keizersnede. Bij de bevalling tilt de moeder zelf haar baby uit de buik. Ik heb met verbazing naar de foto zitten kijken op de website. Dat zoiets tegenwoordig allemaal mogelijk is. Niet te geloven. En dat overal een camera bij is. Ook ongelooflijk.
Nog niet zo lang geleden was ik voor een babyshower op zoek naar een foto van mezelf als baby. Het fotoboek werd van zolder gehaald en onder het inmiddels vergeelde plakplastic zag ik mezelf. Een klein verfrommeld mensje, pasgeboren, met het bloed nog op mijn kruin. Het had werkelijk iedere willekeurige baby kunnen zijn, want ik leek totaal niet op mezelf. Ik herkende eigenlijk alleen m'n moeder.
Al met al telde ik vijf foto's van mezelf in het fotoboek als pasgeboren baby. Dat vind ik nog best veel, want mijn zusje heeft er maar eentje. Nou waren mijn ouders ook niet zulke fanatieke fotografen, maar in die tijd was dat sowieso niet zo gebruikelijk om alles vast te leggen. Hoe anders is dat nu.
Negen maanden lang worden er iedere dag foto's gemaakt van een buik die dikker en dikker wordt. Van de 20 wekenecho krijg je een 3D-filmpje mee naar huis voor later. En als het zo ver is, staat pa klaar om met de camera de geboorte vast te leggen. Niet van een afstandje. Nee, plat voor het gat.
Ik vraag me werkelijk af wat voor nut dit heeft. Wie wordt er nou blij van deze beelden? Als moeder zou ik niet willen zien hoe ik daar onder uitscheur van navel tot kont. En als vader word je daar ook niet heel blij van, lijkt me. De baby zelf? Jakkes nee. Wanneer die eenmaal zo oud is dat 'ie begrijpt hoe dat baby's maken werkt, is het allerlaatste wat hij wil zien het geboortekanaal van z'n moeder.
Familie en vrienden misschien? Dat je nietsvermoedend bij de buurvrouw op kraamvisite gaat en terwijl je een hap neemt van je beschuitje, dat pa zomaar ineens die onsmakelijke beelden levensgroot op de 34 inch breedbeeld televisie projecteert. Ik zou stikken in mijn blauwe muisjes. Of veel erger nog. Dat je later gaat trouwen en je ouders een leuk filmpje maken van hoe je was als kind. En dat plots de hele trouwzaal vol gasten naar de poes van je moeder zit te koekeloeren. Vreselijk.
Laten we eerlijk zijn; niemand zit te wachten op deze beelden. De geboorte van je baby is het meest magische moment dat er bestaat. Maar dat hoef je niet te filmen of op de foto te zetten. Daar moet je bij zijn en van onder de indruk raken op het moment dat het gebeurt. Niet door achteraf de beelden terug te zien.
Ik ben blij dat mijn ouders maar vijf foto's hebben gemaakt. En godzijdank is er geen video van mijn geboorte. Ik hoor m'n vader al roepen aan het einde: 'En cut!'
