Dit weekend was er een internetstoring bij KPN. En u raadt het al: ik ben nét overgestapt naar KPN. Uitstekende timing. Dus toen ik zaterdag mijn laptop aanslingerde om de mail te checken, gebeurde er niets. Mijn schrijfbureautje ligt letterlijk stil zonder internet, want ik doe alles digitaal. Contact met klanten, rekeningen betalen, factureren. Maar ook online shoppen, checken wat voor weer het wordt en vooral veel googlen.
Wie zaten er ook maar weer in het vorige seizoen van BZV? Wat is de naam van die coole Deense serie? En wat voor vreemde ziekte had Bassie ook maar weer? Ik kan geen gesprek meer voeren zonder mijn telefoon te raadplegen. Hoe had men dat toen er nog geen Google was, vroeg ik me zaterdagochtend verwonderd af.
'Wat dacht je van de encyclopedie', wees m'n moeder naar de boekenkast toen ik zaterdagochtend noodgedwongen kantoor hield bij m’n ouders. Keek je dáár dan in, vroeg ik. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in m’n leven in een encyclopedie heb gebladerd. Ook niet tijdens mijn studie. Sterker nog, toen heb ik geen boek aangeraakt.
Voor mijn afstudeeronderzoek bij Journalistiek moest ik een literatuurlijst invullen. En daar moesten per se een paar boeken op staan. Dus ik naar de bibliotheek van Windesheim. De biebdame keek me verbaasd aan toen ik vertelde dat dit mijn eerste biebbezoek was. ‘En je bent laatstejaars?’ vroeg ze geschokt. Hoofdschuddend leidde ze me door haar boekenparadijs, als een kleuter tijdens z’n eerste schooldag.
Terug naar dit weekend. Zo'n internetstoring bewijst maar weer hoe online-afhankelijk wij zijn. Ik ga er klakkeloos vanuit dat er altijd en overal internet is en dat iedereen mail heeft. Maar da’ is nie’. Vorig jaar interviewde ik een dame van 90 jaar en vroeg haar na afloop om een mailadres. 'Lieve schat, dat méélen daar doe ik niet aan’, glimlachte ze.
ERROR in mijn hoofd. Want hoe moest ik nou mijn verhaal aan haar laten lezen? 'Gelukkig doet de postbode z’n werk nog steeds', knipoogde ze. Was ik dus gewoon de good old postbode vergeten. En geloof me: dat wordt alleen maar erger want de toekomstige generaties zijn nóg digitaler dan ik.
Een tijdje geleden logeerde ik bij vrienden met kleine kinderen. Voor het slapengaan werd er voorgelezen. Uiteraard moest ook ik een boekje lezen. Een ukkie van net drie jaar kroop op m'n schoot en luisterde met de duim in haar mond naar het verhaal.
Plots verscheen er een nat vingertje dat over de bladzijde streek. Niet om de pagina om te slaan, maar om te swipen. Toen er niets gebeurde keek ze me aan, haalde haar schoudertjes op en legde het boekje weg. 'Kapot', was de conclusie. Tsja, daar kan zelfs KPN niets meer aan doen.
