Theatermaker Tjerk Ridder is samen met een ezel onderweg van zijn woonplaats Utrecht naar Groningen. Met een grote smile las ik dit bericht afgelopen weekend op de Omrop-website. Vol verbazing bekeek ik het bijbehorende filmpje van Tjerk en zijn ezel Lodewijk. Het dier wandelt zonder touw kalm achter zijn baasje aan. Fantastisch. Ik zou zo met hem willen ruilen. Want met een ezel op vakantie; wie wil dat nou niet?
Woensdag ga ik zelf op vakantie. Van tevoren moet ik nog van alles regelen. De laatste teksten schrijven, mails beantwoorden, het huis opruimen, de was doen en natuurlijk de tas inpakken. Mijn to do list is nog nooit zo lang geweest als voor deze vakantie. En dat terwijl dit juist het moment is om even op de rem te trappen. Slow down. Maar in plaats van remmen, geef ik alleen maar extra gas. In galop ren ik deze dagen van hot naar her om alles op tijd af te krijgen.
En dat geldt niet alleen voor deze dagen, zo vlak voor de vakantie. Ik merk aan mezelf dat ik continu in galop ben. In de auto erger ik me aan iedere bestuurder die kalm aan doet. Staat er een mini-file in Leeuwarden, dan schiet ik meteen in de stress. Er is dag en nacht een stemmetje in mijn hoofd dat roept: 'Gassen, gassen, gassen'. Om gek van te worden.
Dat word ik dus af en toe ook. Gek van mezelf. Simpelweg omdat ik niet meer kalm aan kan doen. Alles moet in versnelling vijf. Als ik ergens ben, denk ik stiekem al weer aan wat er de rest van de dag nog op het programma staat. Echt genieten is er niet meer bij. Ik weet dat dit niet gezond is en toch lukt het me niet er iets aan te veranderen.
En dus ben ik retejaloers op Tjerk en zijn ezel Lodewijk. Die kalmte van het wandelen. Het feit dat je niet sneller kan dan je voeten je kunnen dragen. Geen drukte in je hoofd. Het lijkt me heerlijk. Niet dat ik zo'n zweverig Santiago de Compostella-type ben, verre van zelfs. Maar wat zou het lekker zijn om even los te komen van die eeuwige vijfde versnelling. Om in de één door het leven te rollen. Of beter nog: in de vrij.
Dus heb ik een rigoureus besluit genomen. Vanaf woensdag gaat de telefoon tien dagen lang uit. Geen drukte meer. Geen mailtjes die dag en nacht binnenkomen en meteen beantwoord moeten worden. Geen telefoontjes met spoedopdrachten. Geen appjes met verzoekjes of ik nog gauw even een stukje kan schrijven. Helemaal niets.
Ik hoop dat het me zo goed bevalt dat ik dat gevoel ook na mijn vakantie vast kan houden. Dat ik af en toe eens verder schakel naar de tweede versnelling, maar niet meer zo jachtig door het leven race als nu. Maar ik ken mezelf. De kans is groot dat ik het gaspedaal na de zomer weer fullepulle indruk. Wat dat betreft ben ik een grotere ezel dan Lodewijk.
Fijne vakantie!
