Ik heb een nieuwe tv-verslaving: de Fame Academy. Kent u dat? Iedere avond net voor half acht geeft NPO3 ons een kijkje in het leven van studenten op het Amsterdamse Lucia Marthas Institute for Performing Arts. Een school waar ik altijd van heb gedroomd. Prachtig oud gebouw, stoere lokalen, leerlingen die de hele dag in chill pants lopen en docenten die werkelijk te relaxed zijn. Alleen kan ik niet dansen en zingen. Maar dat hoeft ook niet, ontdekte ik deze week.
“Hij heeft gewoon geen gemakkelijk lijf om te dansen. Zijn heupen zitten verkeerd en hij zet zijn voeten niet goed neer. Neeneenee, hij heeft zijn lichaam gewoon écht niet mee. Maar het is wél een heel leuk type, vind ik.” Een letterlijk citaat uit de beoordeling van één van de schattige eerste jaars tijdens een officieel dansexamen. Leest u even mee. Deze student kan dus niet dansen, máár het is wel een heel leuk type. Juist ja.
Mijn heupen zitten ook verkeerd, sterker nog: ze zitten muurvast. Ik heb platvoeten, die als de flippers van een drooggevallen duiker op de grond petsen wanneer ik loop. Niet te vergeten mijn X-benen. Zet mij op de dansvloer en ik houd uit pure angst altijd een drinkglas en een barkruk vast om maar geen dansbewegingen te hoeven maken. Máár, in principe ben ik best wel een leuk type. Tis maar net van welk type je houdt natuurlijk, maar ik zou in theorie prima door kunnen gaan als ‘leuk’, denk ik.
Dan mijn zangkunsten. Ook niet best. Ritme houden gaat nog net, maar op toon zingen is nog nooit gelukt. Tijdens mijn eerste jaar op de Pabo kregen we ook een zangexamen, herinner ik me nog goed. Niveau ‘Altijd is Kortjakje ziek’. Na mijn pijnlijke optreden keek de docent me verslagen aan en ik weet nog precies wat het oordeel was. “Je bent in ieder geval goed te verstaan.” Dank, das fijn.
Het had me bij de Fame Academy waarschijnlijk een zeven minnetje opgeleverd, concludeer ik na de aflevering waarin een tweede jaars een Engels liedje over Billy Elliot verkracht. De conclusie van het examenpanel: “Zangtechnisch niet best, maar hij heeft wél een karakteristieke stem.”
Had ik nou tien jaar geleden toch maar naar mijn studiekeuzetest geluisterd. Met stip op nummer één stond namelijk een toekomst als ballerina. Het mag duidelijk zijn dat dit een digitale test was, zonder dat iemand mijn platvoeten en X-benen had gezien. Maar nu begin ik toch te twijfelen. Misschien had ik wel de nieuwe Chantal Janzen kunnen zijn. Met de stem van Britt Dekker en de danstechniek van Lucille Werner. Karakteristieker kun je 't niet krijgen.
