Gisteren hadden we ons jaarlijkse koffieconcert van het fanfarekorps. Ieder jaar wanneer de zomertijd ingaat, laten wij van ons horen. En ieder jaar zit de zaal vol met 'verplichte slachtoffers'. Dat zijn vaders, moeders, opa's, oma's, broers, zusjes en aanhang die verplicht mee moeten. Dat klinkt erger dan het is, maar feit is wel dat een blaasinstrument bespelen bij de fanfare nou niet echt een heel stoere hobby is.
In Friesland is blaasmuziek nog altijd populair. Maar ga eens naar een concours en je ziet toch voornamelijk grijze koppen. Jeugd zit simpelweg niet echt te springen om een bugel, euphonium of bariton. Ik snap dat wel, maar toch is het jammer. Want wanneer je eenmaal lid bent van de fanfare, weet ik zeker dat je verkocht bent. Spelen bij de fanfare is namelijk met niets anders te vergelijken.
Je maakt deel uit van een team dat zowel uit dames als heren bestaat, van iedere denkbare leeftijd. Bij ons korps zit een fanatieke tromslager van maar liefst tachtig jaar. De jongste spelers zitten in groep 8. Daar zit dus bijna zeventig jaar leeftijdsverschil tussen. Maar geloof mij: daar merk je niets van. Met elkaar hebben we lol. Bij de repetitie, in de pauze en na afloop in de kroeg.
Vergelijk dat nou eens met een willekeurige andere hobby. Voetbal: alleen mannen of vrouwen. Korfbal: mannen én vrouwen, maar bijna allemaal van dezelfde leeftijd. Echt, zo'n diversiteit aan mensen die met elkaar van dezelfde hobby genieten, vind je bijna nergens anders. Dat maakt de fanfare zo bijzonder. Het gevoel dat je ergens bij hoort; maakt niet uit hoe oud, hoe groot, hoe sterk of hoe slim. Een familiegevoel.
Dat bleek gisteren ook weer na afloop van ons koffieconcert. Iedereen bleef zitten voor een patatje. Niet alleen de leden maar ook de verplichte slachtoffers. Want meteen naar huis gaan, dat is ook zo ongezellig. En geloof me: dat fanfarefamiliegevoel is er echt niet alleen bij ons korps. Dat heeft bijna iedere vereniging.
Met een grote grijns las ik het interview met dirigente Dineke Griek. Iedere donderdagmiddag stapt ze hier in Friesland met een bord eten op schoot in de auto om twee uren later in Giesbeek aan te komen. Daar staat ze namelijk als dirigente voor fanfarekorps St. Gregorius. Voor de liefde verhuisde Dineke naar Friesland. Maar ook die andere liefde bleef trekken. Ze twijfelde dan ook geen moment of ze zou stoppen. 'De fanfare voelt als familie. Heen en weer rijden vanuit Friesland doe ik dus met alle liefde.'
En dat is bij mij precies zo. Ik zit al meer dan twintig jaar bij de fanfare en het klinkt wellicht suf, maar ik zou ze missen als het zou stoppen. Iedere dinsdagavond blaas ik al mijn frustraties eruit en belangrijker nog: kom ik even op adem. Ik maak wat flauwe grappen, ben af en toe serieus en kan heerlijk mezelf zijn. Want zoals dat gaat bij familie: je bent goed zoals je bent.
