Een oude fietsband om je enkel, wat hars in je handen en een stok van zo’n veertien meter. Het zijn de huis, tuin en keukeningrediënten voor onze Friese sporttrots: fierljeppen. Voeg daar aan toe een warme zomermiddag, een schans met flink wat tegenwind, ferm wapperende Friese vlaggen, een brede waterplas met ijskoud water en een tribune vol sportliefhebbers. Klaar ben je voor een prachtige sportmiddag.
Misschien herinnert u zich nog de blog van vorige zomer waarin ik u vertelde over mijn eigen fabuleuze fierljepprestatie. Die sprong over dat onschuldige slootje met een hersenschudding als resultaat. Voor wie zelf ook wat last heeft van een kort onthoud, een snelle terugblik.
Het was zaterdagmiddag, halverwege juni en we stonden met z’n allen voor een sloot vol met vrolijk groengekleurd kikkerdril. Eén voor één bereikten de twintig waaghalzen met een polsstok de overkant. Als één na laatste was ik aan de beurt. Een lekkere fluim in de handen en daar ging ik. Het schijnt een waanzinnig mooie sprong te zijn geweest, en dat geloof ik graag. Zelf herinner ik me pas de dokter in het ziekenhuis die me vertelde wat er die middag was gebeurd. Medische diagnose: hersenschudding en een genetisch gebrek aan fierljep-genen.
Een jaar na mijn eigen desastreuze sprong zat ik afgelopen zaterdag bij het Fries kampioenschap fierljeppen voor Omrop Fryslân. U moet ’t zien als een therapeutisch oog in oog staan met je grootste angst. Alhoewel angst, ik vond ’t prachtig. Hoe die ljeppers net boven de bomen uitklommen, zodat ik een sfeervolle foto kon maken met het Winsumer kerktorentje op de achtergrond. Hoe ze vervolgens met hoge snelheid naar het zandbed suisden, om daar met een atletische afsprong het publiek uit hun dak te laten gaan. Ik werd stuk voor stuk verliefd op al die ljeppers.
Na afloop van de middag dronken we een borrel om de succesvolle radio- en televisieuitzending te vieren. En zoals dat hoort, vlogen de eigen legendarische fierljepprestaties al snel over tafel. Waar de één nog een oud Fries record had verpulverd in zijn juniorentijd, was de ander niet verder gekomen dan een gekneusd enkel bij een oefensprong van een keukentrapje. En toen kwam de vraag die ik al had verwacht. ‘Nynke, heb jij eigenlijk wel eens gefierljept?’ Rustig schudde ik m’n hoofd. ‘Neuh, niet dat ik me kan herinneren in ieder geval.’
