Afgelopen weekend begon in Engeland het WK Rugby. Toevallig zapte ik vrijdagavond langs de openingswedstrijd tussen gastland Engeland en Fiji. Ik was meteen verliefd. Ik belandde op het moment in de wedstrijd dat Engeland een penalty kreeg. Stel je even voor: dertig van die grote beren van kerels staan in het veld met daar tussen een heel klein scheidsrechtertje. Die overlegt druk met zijn vierde officials en de videoreferee.
Want zo gaat dat bij rugby; de wedstrijd wordt gewoon even stil gelegd wanneer er een overtreding is gemaakt. De beelden worden teruggekeken, er wordt overleg gepleegd en tot slot brengt de scheidsrechter de boodschap over aan de spelers. En wat denkt u? Worden die dan boos, slaan ze scheldend met armen en benen, terwijl ze zich vloekend op de scheids afreageren? Neuh. Die grote bizons luisteren rustig naar dat kleine mannetje en knikken braaf met het hoofd wanneer hij uitlegt wat de overtreding precies was.
Nu is rugby een van de ruigste sporten, met al die snoeiharde tackles. Maar misschien juist daardoor wel zo eerlijk. Kijk naar een rugbywedstrijd en je verbaast je er over hoe netjes al die tackles worden uitgevoerd. Nooit op schouderhoogte of hoger, altijd keurig vanaf de borst naar beneden. En wanneer ze in zo’n kluitje boven op elkaar liggen, is er niemand die begint te schreeuwen, laat staan na te schoppen. Nee, één voor één kruipen ze weer uit dat mensenbultje en helpen de laatste man, die verkneukeld onderaan heeft gelegen, overeind. Die schudt even met z’n kop, en hup, de wedstrijd kan weer verder.
Het mooiste van rugby vind ik toch nog wel het moment dat die grote kerels, die van top tot teen vol zitten met testosteron, tegenover elkaar staan en hun openingsritueel uitvoeren. Het ritueel van The All Blacks uit Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld, is een waar kunstwerk. Ze slaan met de handen op hun knieën, terwijl ze als sumokrijgers op de grond stampen. En dan die koppen. Ogen zo groot als theeschoteltjes en de tong als een ratelslang uit de mond. Om er doodsbang van te worden. En dat is dan ook het doel van deze dans. De tegenstander intimideren. Zonder dat er stoeptegels door busramen vliegen.
Ik stel daarom voor dat we een aantal zaken uit de rugbysport meteen invoeren bij het voetbal. Als eerste de videoreferee, die alle overtredingen en mogelijke doelpunten nog eens rustig terugkijkt. Als tweede uiteraard het openingsritueel. Ik zie het al voor me. Dat bij de Friese derby tussen Cambuur en Heerenveen Henk de Jong en Dwight Lodeweges het veld op komen en recht tegenover elkaar gaan staan. Henk slaat drie keer op z’n knieën, terwijl Dwight ‘OE’ en ‘AA’ roept. Beide steken ze de tong nog even tegen elkaar uit als Friese breedbekkikkers, en dan kan de wedstrijd beginnen. Game on!
