In die 3,5 jaar dat ik iedere maandag een blog schrijf, heb ik al best veel over mezelf verteld. Ik durf me steeds meer bloot te geven. Het is zelfs mijn favoriete thema geworden: mezelf bloot geven. Maar vanaf vandaag laat ik jullie wel erg dichtbij komen. Vandaag worden de foto's van mijn huis namelijk op Funda gezet. En eerlijk is eerlijk: ik knijp 'm wel een beetje.
Wie doet 't niet; 's avonds met de tablet op de bank heerlijk op Funda koekeloeren. Digitaal door andermans huis lopen om overal commentaar op te geven. Lelijke bank, verschrikkelijke tegeltjes in de douche en moet je die oubollige keukenkastjes eens zien. Ik doe het zelf net zo. Het is inmiddels een soort van verslaving geworden. Ik kijk vaker op Funda dan op Facebook.
Ik vind het heerlijk om bij iemand anders in huis te kijken. Een huis is toch het meest private plekje dat er is. Daar laat je niet jan en alleman binnen. Jarenlang schreef ik voor de rubriek De markante woning van de Friesland Post. Ik heb vaak gedacht: 'Oooh, als ik toch ooit zo mooi zou mogen wonen'. Maar of ik dan ook een journalist in huis wil hebben om het vervolgens aan iedereen te laten zien? Liever niet. Geen pottenkijkers.
Maar nu is het dus zo ver. Vanaf vandaag staat mijn huis op Funda. Afgelopen vrijdag is de fotograaf geweest en heeft alles van boven tot onder gefotografeerd. Vanaf vandaag kun je bij mij dus ook binnen koekeloeren. Commentaar geven op m'n spullen. Mijn bank, mijn douche en mijn keukenkastjes. Sterker nog: je kunt zelfs in m’n slaapkamer gluren. Ik heb het bed speciaal voor je opgemaakt, maar verder is alles hetzelfde. Jakkes. Dat voelt wel erg naakt. En doodeng.
Want weet je waar ik zo bang voor ben? Dat het je straks zo tegenvalt. Dat je in die 3,5 jaar zelf een beeld van me hebt gemaakt en dus ook van mijn huis. En dat dit beeld zo meteen ernstig tegenvalt. Net als bij een boek dat is verfilmd. Dat valt ook altijd tegen, omdat je als lezer zelf al een invulling hebt gegeven aan de hoofdpersonen en de omgeving. En dat is in de film dan toch net altijd ietsje anders. Minder mooi, meestal.
Je hebt vast ook al wel een beeld gemaakt van mijn kantoor, de plek waar ik deze blogs schrijf. Zo'n gezellig bureau vol met ordners en stapels papier. En een groot raam vanwaar ik geniet van een wijds vergezicht over het pittoreske dorpje Oudega, met in de midden de prachtige oude kerktoren. Nou, verre van dat. Ik kijk uit op de bestrate tuin van de buren. Weinig romantiek te bekennen.
En mijn eigen tuin; die waar ik in de zomer topless rond paradeer om streeploos bruin te worden. Daar heb je vast ook een beeld van. Een mooie, groene oase, met een luxe ligstoel, een dure tuinset en een grote parasol met daaronder een klein barretje vol cocktails. Hmmmm. Maar eigenlijk is het gewoon een stenen pleintje, met een grote groene heg vol spinnenwebben en een tuintje dat wordt overwoekerd door onkruid.
Is er dan niets waar je wel trots op bent; hoor ik je denken. Jawel. Er is één onderdeel in huis waar ik over heb geschreven en stiekem ontzettend blij mee ben. Onze relatietesttrap. Die is na vijf maanden eindelijk klaar. Bloed, zweet en tranen zitten er in, maar de trap is af. Dus wie nu denkt: ik ben wel benieuwd waar ze het zo druk mee heeft gehad. Be my guest en kom gezellig digitaal even aanwaaien. Langdeel 7; Funda heet je van harte welkom.
