Waar er bij de landelijke intocht van Sinterklaas in Maassluis evenveel politie was opgetrommeld als bij de risicowedstrijd Ajax-Feyenoord, stonden er bij de intocht in Oosterwolde welgeteld nul politiemensen. Ook hier werd de Sint door enthousiaste jongens en meisjes welkom geheten, onder de muzikale begeleiding van ons dweilorkest. Pepernoten en muzieknoten, een betere combi is er niet.
Ik was nog niet eerder bij de intocht in Oosterwolde geweest, maar hier weten ze als geen ander wat Sinterklaas vieren is. In plaats van de vier pieten zoals bij ons in Oudega liepen er hier minstens een stuk of dertig door de straten. Voor ons volslagen onbekenden uiteraard, maar niet voor de oplettende speurneus uit groep acht.
Net op het moment dat de muziek even stil moest zijn voor een speech van de Sint ontdekte een jongetje van een jaar of elf dat zijn juf één van de zwarte pieten was. 'Hé juf', riep hij verbaasd. En toen zagen ook zijn klasgenoten dat juf Else zich geschminkt had. Ze gaf de wijsneuzen snel wat pepernoten en smeerde 'm. ‘Ik vind dit wel raar hoor', mompelde één van de jongens.
En geef hem eens ongelijk. Het is ook raar om te ontdekken dat jouw juf of meester zwarte piet is. Ik weet nog goed dat mijn moeder me aan de keukentafel vertelde dat zij de zwarte piet zou zijn tijdens het Sinterklaasfeest bij ons op school. Ik zat in groep acht en ik vond het vreselijk. Mijn moeder als zwarte piet, met van die flauwe grappen en domme dansjes. En daar moest ik live getuige van zijn.
Uiteindelijk viel het best mee. Ik had het in mijn hoofd veel erger gemaakt dan het eigenlijk was. En zo werkt dat ook met die hele zwarte pieten discussie. Volgens mij maken we dit erger dan het in werkelijkheid is. Simpelweg omdat kinderen er ook geen punt van maken. Ik zag een blond jongetje met een zwarte pietenmuts naast een donker meisje met een zwarte pietenmuts staan en beide voelden ze zich net zo zwarte piet. Zwart of wit. Geen verschil.
Dus waar maken we ons als volwassenen dan toch zo druk om? Al die ophef is nergens voor nodig. Alhoewel, dat zeg ik nou wel. Maar ook ik heb me er stiekem schuldig aan gemaakt. Tussen al die zwarte pieten liep afgelopen zaterdag namelijk een Friese piet. Hij had vrolijke pompeblêden op z'n pak en muts en zwaaide fanatiek met een Friese vlag. Toen 'ie naast me stond vroeg ik in het Fries of hij toevallig gesponsord werd door de Afûk. Hij keek me niet-begrijpend aan en zei toen: 'Sorry, maar ik versta je niet.'
Now breaks my wooden shoe. Dat kan toch niet waar zijn? Een Friese piet, maar hij verstaat me niet. Heel eerlijk: daar zouden we ons pas écht druk om moeten maken.
