Vanaf 2017 moeten alle trekkers een nummerbord hebben. Slechts één van de miljoenen regels waar een boer zich aan dient te houden. Er is geen ondernemer die zo veel regels, wetten en voorschriften krijgt voorgeschoteld als een boer. Wie denkt dat ze de dag doorkomen met een beetje melken, op de trekker hobbelen, rondje maaien en lekker gieren heeft het mis. Boeren zijn managers geworden, die continu van bovenaf op de vingers worden gekeken door politiek, natuurclubs en dierenrechtenorganisaties.
Uiteraard bedoelen ze het goed: die instanties die zich bemoeien met onze boeren. Het gaat altijd om het nationale belang, de zorg voor de natuur of het beste voor het dier. Vooral op dat laatste punt hebben boeren heel wat te stellen met clubs als Wakker Dier en de Partij voor de Dieren. Neem het plan om kalveren langer bij de moederkoe te houden. Een plan dat direct op publieke steun kon rekenen hier in Nederland. Want wie wil zo'n lief kalfje met lange krullende zwarte wimpers nou meteen na zijn geboorte bij de moeder wegsleuren? Niemand toch?
En dus kwam Marianne Thieme met het plan om kalveren verplicht langer bij de moeder te laten. Ik zag sentimentele steunbetuigingen voorbijkomen op internet. “Ik zou het leven een stuk mooier beleven en me minder schamen een mens te zijn, als er geen kalfjes meer in die afschuwelijke witte bakken alleen komen te staan. Dat mensen zoiets kunnen verzinnen. Afschuwelijk.” Afschuwelijk inderdaad. Dit soort reacties.
Want de andere kant van het verhaal wordt voor het gemak even vergeten. Dat z’n moederkoe per ongeluk bovenop het kalf gaat liggen, ‘m onderschijt of geen slok melk gunt. Maar die verhalen hoor je bijna niet, valt me op. Boeren schudden thuis eens met het hoofd wanneer ze Marianne horen blaten op tv, halen de schouders op en gaan verder met waar ze mee bezig waren.
Er zijn iedere dag mensen die op- en aanmerkingen hebben op hun werk zonder dat ze er ook maar één plakje kaas van hebben gegeten, dus why bother? Al die regeltjes, je zou er toch gierend gek van worden.
Over gieren gesproken; toen ik vanochtend de deur uitstapte, vloog er een vleugje mestlucht zo m’n neus in. Een vrij pittige ochtendmelange, moet ik toegeven. Ik verwacht dat hier binnenkort ook een wetje voor gaat komen. Alleen stinken tussen negen en vijf, wanneer wij op kantoor zitten. Maar in plaats van te zeuren, heb ik nog eens extra diep ingeademd. Dit is namelijk de geur van ondernemers die hun stinkende best doen om het ons allemaal naar de zin te maken.
Nooit je neus ophalen voor onze Nederlandse boeren.
