Op zoek naar mijn agenda kwam ik gisteren per toeval mijn oude schoolrapport tegen. Achterin stond met sierlijke pen geschreven: ‘Nynke, wat kun jij leuke verhalen schrijven’. Er stond ook: ‘Soms moet je wat eerder ophouden met ouwehoeren’, maar daar gaat het nou niet om. Verhalen schrijven, het is altijd mijn passie geweest. Ooit hoop ik nog eens een boek uit mijn pen te knijpen. En stiekem, heel stiekem, een beetje beroemd te worden.
Aan beroemd worden schijnt een tergend lang traject vooraf te gaan, waarbij vooral goede contacten van essentieel belang zijn. Vandaar dat ik december vorig jaar vol goede moed een netwerkavond over cultuur en literatuur bezocht. Zittend in de zaal, vleide naast me een wat oudere man secuur zijn lange zwarte jas over de stoelleuning. Hij knikte kort naar me en stak zijn hand uit. Aarzelend noemde ik mijn voornaam.
Geïntrigeerd keek hij me aan, wat op zich al een verrassing was. ‘Nynke, de architect?’ vroeg hij. Nynke Rixt Jukema was zijn gok, de gerenommeerde architecte die in 2011 werd gekozen tot meest invloedrijke Friezin. Ik schudde mijn hoofd. ‘Wacht, ik weet het al. De schrijfster. Net een nieuw boek uit. Ook wel op de radio.’ Dit keer hield hij me voor Nynke de Jong, bekend als side kick van Claudia de Breij en haar columns in NRC Next en Viva.
Geloof me, ik had beide bekende naamgenotes met plezier willen zijn, maar helaas. Hij keek bijna teleurgesteld toen ik opnieuw mijn hoofd schudde. Met een verontschuldigende glimlach gaf ik mijn eigen achternaam. Hij keek even bedenkelijk. En sprak toen de historische woorden: ‘Nynke van der Zee. Nee, nooit van gehoord’.
Beroemd worden, ik zal er nog even op moeten wachten. Alhoewel, vorige week werd ik door een nieuwe klant herkent van mijn verhalen in de Friesland Post. Het begin is er. Nu mijn bestseller nog. Een boek dat met een beetje mazzel ook meteen verfilmd wordt en een ware kaskraker blijkt te zijn. Haar naam was Nynke. Zoiets.
