De Nederlandse voetbaldames hebben inmiddels twee wedstrijden gespeeld op het WK in Frankrijk. De eerste wedstrijd tegen Nieuw Zeeland dinsdag werd op het nippertje gewonnen in blessuretijd en de tweede wedstrijd afgelopen zaterdag eindigde in een 3-1 overwinning op Kameroen. Maar ik wil graag even terug naar die eerste wedstrijd op dinsdag en dan vooral naar de nabeschouwing.
Wie de wedstrijd tegen Nieuw Zeeland heeft gezien, zal het met me eens zijn dat dit geen overwinning was om in te lijsten. Maar toch, het zijn wel drie punten. Na afloop werd er door de experts aan tafel bij Studio France echter meteen geopperd om de gehele achterhoede te wisselen. Kun je nagaan: één wedstrijd vallen je prestaties tegen en je wordt zonder pardon uit het team geknikkerd. Dat is toch raar?
Damesvoetbal mag dan nog niet zo populair zijn als dat van de heren, toch zaten er dinsdagmiddag om drie uur maar liefst anderhalf miljoen mensen voor de buis. En die anderhalf miljoen zagen allemaal hoe jij nét niet je allerbeste wedstrijd speelde. Nog geen half uur na het laatste fluitsignaal hoor je dat jij de volgende wedstrijd beter op de bank kunt beginnen. Niet bepaald een opbeurende mededeling.
Ik blijf het raar vinden dat we voetballers meteen na de wedstrijd mogen neersabelen. Bedenk je eens hoeveel druk er op die schouders ligt. Onze leeuwinnen zijn volgens heel Nederland dé grote favoriet. Eigenlijk hebben we geen flauw benul van de elftallen van die andere 23 landen. We weten immers zelf nauwelijks wie er in óns team zitten, laat staan dat we namen en kwaliteiten kennen van onze tegenstanders. Maar toch, wíj worden wereldkampioen.
Foppe de Haan, onze nationale voetbal-opa, houdt er net iets andere mening op na. Op de vraag wat hij van onze dames verwacht, is Foppe realistisch. "Ze hebben wel een goede kans om te overleven." Exact. Dat is een heel andere doelstelling dan met twee vingers in de neus wereldkampioen worden, zoals wij thuis op de bank verwachten. Wanneer we nou eens allemaal die nuchtere bril van Foppe opzetten en niet zo kritisch maar juist positief zijn. Dat werkt ongetwijfeld een stuk beter.
Dus. Mocht er komende donderdag in de wedstrijd tegen Canada een leeuwin een beetje tegenvallen, dan stel ik voor om haar niet af te schieten via social media of in de nabeschouwing, maar om positief te blijven. Want van een orkaan aan scheldkanonnades is nog nooit iemand beter gaan spelen. Wanneer ik zelf een ietsje mindere werkdag heb, helpt het ook niet bepaalt wanneer de baas vanuit z’n kantoor schreeuwt: "Was helemaal NIKS vandaag hè?"
Ik weet ook wel: onze voetbalvrouwen zijn niet van suiker. Die kunnen wel tegen een stootje. Maar geen enkele speelster van ons Oranje betreedt het veld met een air van 'ik ben hier de beste'. Er zit geen Ronaldo tussen die in de pauze naar de kapper gaat. Geen leeuwin die nu al naast haar schoenen loopt. Ze komen maar voor één ding: lekker voetballen. Niet om beroemd te worden of de miljonair uit te hangen. Dus laten we onze dames steunen in plaats van afserveren. Of zoals Foppe dat altijd zei: "Dames, jullie doen het hartstikkene mooi."
