Wat ze daar in Friesland kunnen, kunnen wij hier in Den Haag ook. Dat hebben ze afgelopen donderdag vast gedacht toen bekend werd dat honderden boze boeren uit Groningen onderweg waren naar het Malieveld om te demonstreren. Dat zorgt natuurlijk voor verkeershinder en dus werden de demonstranten tegengehouden. Uiteindelijk mochten ze hun verhaal dan toch doen bij ministers Wiebes en Schouten. En ze waren boos. Heel boos.
Wanneer je hoort hoe er daar in Groningen met mensen wordt omgegaan als het gaat om de afhandeling van aardbevingsschade als gevolg van de gaswinning, dan gaat je haar rechtovereind staan. Verantwoordelijke partijen als de NAM, Shell, Exxon en de overheid; niemand neemt de verantwoordelijkheid. Ja, nee, de schade wordt betaald. Maar door wie? Vingers wijzen alle kanten op behalve naar zichzelf.
Het is schandalig hoe wij met Groningen en haar inwoners omgaan. Wij allemaal. Want wanneer bekend wordt dat het overstappen van een huis mét gas naar een huis zónder gas ons 18.000 euro kost, dan hebben we ineens een stuk minder medelijden met Groningen. Want 18.000 euro, dat hebben we niet op de plank liggen. En bovendien weten we honderd leukere dingen die we ermee zouden kunnen doen. Dus jammer Groningen, dan toch maar verder met gas.
Natuurlijk, die emotionele verhalen van inwoners uit Groningen raken ons wel. Dat ze niet meer in hun slaapkamer durven te slapen omdat de boel op instorten staat. Dat ze in een caravan op het eigen erf bivakkeren, naast een huis dat gestut wordt door tientallen balken. Dat ze iedere dag het gevecht aangaan met de multinationals die hen dit aandoen. Hartverscheurend. Floep. En dan doen we de tv weer uit en gaan verder met ons eigen leven. Wij allemaal. Ik ook.
Wat dat betreft hebben we hier in Nederland meer medelijden met dieren dan met mensen. Afgelopen week kwam ik een bericht tegen over koe Hermien. Ze ontsnapte een paar weken geleden toen ze naar het slachthuis gebracht zou worden. Sinds die tijd leeft Hermien in de bossen bij Lettele, een dorp in de gemeente Deventer. Een veearts en een jager probeerden haar te vangen, zonder succes. Het leverde Hermien een heldenstatus op. Het werd zelfs zo erg, dat de Partij voor de Dieren startte met een inzamelingsactie om Hermien te redden van de slacht.
In slechts een week tijd leverde die actie maar liefst 48.000 euro op. Bijna een halve ton voor een koe. Met het geld kan Hermien straks naar een koeienrusthuis. Maar pas wanneer ze daar zelf klaar voor is. “Hermien is nu nog erg gestrest”, vertelde Ester Ouwehand van de Partij voor de Dieren. “Voorlopig krijgt ze nog rust en over een aantal weken zal ze worden gevangen met behulp van andere koeien.”
Vol verbazing las ik het bericht. Kennelijk leven we in Nederland meer mee met een gestreste koe dan met Groningers die vol stress zitten door alle bevingen en hetgeen hen aangedaan wordt. Een zielige koe levert in een week tijd 48.000 euro op. Een boze boer in Den Haag geen cent. Sterker nog: er is geen kip die ook maar op het idee komt om een crowdfundingsactie op te zetten voor gedupeerde Groningers. Voor mensen.
In Groningen zijn we er bij lange na niet met 48.000 euro voor al die schade. Dat snap ik ook wel. Daarvoor moet het honderd-, misschien wel duizendvoudige komen. Maar wat mij steekt, is dat we ons wel zorgen maken en de portemonnee trekken voor een koe, maar niet voor onze buren. Scheef, want we hebben al die Groningers de afgelopen vijftig jaar meer uitgemolken dan Hermien.
