Slapen in een kerk naast de preekstoel: ik hoorde afgelopen week toevallig een nieuwsitem op de radio over de stichting Heilige Nachten die pop-up hotelkamers maakt in kerken. Ook wij slapen op dit moment in een pop-up hotelkamer. Niet eentje in een kerk, maar in de garage.
Vorige week zijn we na drie maanden buffelen dan eindelijk verhuisd naar ons nieuwe huis. Dat had nog heel wat voeten in aarde, want de vloer in de nieuwe woning is nog niet af. We droomden al jaren van een stoere gietvloer met vloerverwarming. Dus toen we dit huis kochten, kon onze langgekoesterde wens uitkomen. Maar echt goed ingelezen over deze materie waren we niet.
Een gietvloer ligt er in no time. Maar dan komt het. De vloer moet ook drogen. Kijk, en daar hebben we ons een beetje op verkeken. Er schijnt een eenvoudige rekenformule te zijn dat een betonvloer per centimeter dikte een week droogtijd nodig heeft. En bij ons zijn er vloeren van wel tien centimeter dik gegoten. Dus reken maar uit.
Vorige week kwam de meneer van de vloer langs om het vochtpercentage te meten. De meter liet triomfantelijk het getal honderd zien. We mogen dan geen door de wol geverfde bouwvakkers zijn, maar zelfs wij konden op onze vingers wel natellen dat we voorlopig nog wel even in de garage wonen.
Ach, het heeft ook wel weer z'n charme: kamperen in eigen huis. Ik schil de aardappelen aan de werkbank, naast de kitspuiten en de boormachines. De wasmachine draait z'n wasje naast de bladblazer en de flessen ranja staan in dezelfde kast als de antivries en ruitenwisservloeistof. Kan prima zo.
Het grote nadeel is alleen dat we continu alles kwijt zijn. Overal liggen spullen in dozen waar we keurig op de deksel hebben geschreven wat het is en waar het naartoe mag. Maar in plaats van de woonkamer of de keuken staat alles nu dus in de garage. En dat betekent dat we af en toe in de berg dozen duiken op zoek naar de PlayStation of waterkoker.
Inmiddels hebben we zo'n beetje alles gevonden wat we echt nodig hebben. De bank staat op z'n plek, net als de keukentafel en het bed. We hebben de garage omgetoverd tot woonkamer, compleet met sfeervolle verlichting en fotolijstjes. De pantoffels staan gezellig voor de zaagmachine te wachten op Sinterklaas.
Het enige dat nog ontbreekt, is het internet. Zo snel als glasvezel schijnt te zijn, zo langzaam gaat de aansluiting. Afgelopen donderdag leek het moment daar te zijn, totdat de glasvezelman tot z'n grote spijt meldde dat er geen signaal was. Dus blijven we de komende weken nog even offline. Ook dat komt vast goed. Alhoewel.
Net voordat de glasvezelmeneer weer in z'n auto stapte, attendeerde hij me er nog even fijntjes op dat ik ook een inlogcode nodig heb voor de installatie. En die staat in een brief, die we een paar weken geleden hebben ontvangen. Juist ja. Straks maar weer een duik in de verhuisdozen.
