Afgelopen weekend hebben we een nieuw kippetje opgehaald. Eén van onze hennen was al een tijdje van de leg en lag vorige week plots dood in z'n hok. De eigenaar van 9 jaar was in tranen toen we het vertelden. En ik moet toegeven: het raakte mij ook meer dan ik had verwacht.
Ik weet nog precies de dag dat we in april onze drie kippetjes ophaalden. We stonden bij de kippenboer, die een groot hok had waar ontelbaar veel hennen rondscharrelden. Alle drie mochten we onze eigen kip uitzoeken. Ik wees het meest lelijke exemplaar aan dat ik kon vinden. De kippenboer griste zo mijn kippetje uit de koppel. Het dier kukelde alsof hij rechtstreeks in een stoofpotje werd gedrukt. Ik heb m'n oren stijf dichtgedrukt toen de kippenboer de andere twee hennetjes te grazen nam.
Uiteraard hadden we niets meegenomen om de kippen vervolgens in te vervoeren. Dus kwam de boer met een oude doos, waarin ze konden worden getransporteerd. Beide kids vochten op de achterbank wie de doos op schoot mocht hebben. Ik keek achterom en zag door één van de gaten drie kippetjes van angst boven op elkaar zitten. Ik vond het maar niks, die priemende krieloogjes, enge poten en dat onverwachtse gefladder.
Maar hoe langer de drie kippetjes bij ons gezin horen, hoe meer ik een band met ze krijg. 's Ochtends vroeg maak ik m'n loopje langs de ren om de drie chickies een goedemorgen te wensen. Ik check het water, het voer en haal de eieren uit het hok. En ik praat me ze. Het klinkt wellicht onwaarschijnlijk, maar ik heb het idee of ze ook daadwerkelijk een beetje terugpraten. Niet in woorden natuurlijk, maar ze reageren wel op m'n stem met tevreden getok.
Wie me een halfjaar geleden had verteld dat ik ooit zou beweren dat ik met kippen kon praten, had ik voor gek verklaard. Maar op miraculeuze wijze is er toch iets met die dieren wat ik leuk vind. Misschien wel dat eigenwijze. Met z'n drieën scharrelen ze door de tuin, graven overal gaten als Duitsers op het strand en pikken vol passie beestjes uit de grond.
Het leuke is dat ze ons op de voet volgen wanneer we buiten zijn. Ze staan er met de snavel bovenop wanneer we gaan klussen. En wordt er hout gekloofd, dan zijn ze niet weg te slaan. Al die plotselinge pissebedden zijn een ware delicatesse voor onze drie dames. Toen mijn eigen kippetje op een avond niet in het hok zat, ben ik het hele zandpad afgestruind, terwijl ik 'Kip, kip, kiiiiiip' riep. Buren zullen me vast voor gek hebben verklaard, maar het kon me niets schelen. Mijn kip was kwijt, ja.
Het dode kippetje afgelopen week maakte dan ook indruk. Ik heb niet lopen janken, maar het deed me wel iets. Toen ik dit verhaal vertelde aan een collega, knikte ze instemmend. Zij had dat met de cavia's van de kids. Ook dieren die je onnozel aankijken in hun kooitje, maar toch krijg je er een band mee.
En het kan nog gekker. Ik heb een collega die een goudvis heeft, die blij is wanneer het baasje thuiskomt. Normaal zwemt 'ie z'n rondjes in de kom, maar wanneer de baas op vakantie gaat, dobbert de goudvis een beetje doelloos rond. Wanneer mijn collega thuiskomt, maakt Free Willy een vreugdesprong in z'n kom. Althans, dat heeft de goudvisbaas me verteld. Ik ben dus nog niet zo'n vreemde vogel. Zo lang er depressieve goudvissen zijn, durf ik wel te beweren dat wij thuis pratende kippen hebben.
