'Mogen we een hond?' Bijna wekelijks krijgen we deze vraag. Sinds we in het bos wonen, vinden de kids het hoog tijd voor een hondje. De buren hebben er allemaal eentje, dus waarom wij dan niet? En iedere keer zweren ze met de hand op het hart dat ze 'm echt, echt, écht zullen uitlaten 's morgens vroeg. En dat echt, echt, nee écht de poep gaan opruimen. Beloftes die me heel bekend in de oren klinken.
Toen wij klein waren, stond een hond ook ieder jaar op ons verlanglijstje. En net als nu kregen wij als kinderen ook altijd nee op het rekest. Vanwege exact dezelfde argumenten: een hond kost te veel tijd en gedoe. Als kinderen waren ook wij er destijds heilig van overtuigd dat onze ouders heus niet alles hoefden te doen. Ik, mijn broer en zusje zouden namelijk iedere seconden die we vrij hadden, besteden aan de hond.
Dit soort discussies werd bij ons gevoerd tijdens een gezinsvergadering. Van tevoren werd er een agenda gemaakt, met daarop alle punten die we wilden bespreken. Eentje was steevast de wens om een hond. Er is nog een aantal van deze agenda's bewaard gebleven. Je bescheurt je wanneer je leest waar we ons destijds zo druk over maakten. Van ons verzoek om vaker patat te eten op werkdagen tot onze wensen voor exotische vakantiebestemmingen.
Maar hoe vaak er ook werd vergaderd, er kwam uiteindelijk geen hond. Net zoals er bij óns thuis ook geen hond gaat komen. Gelukkig hadden onze kids een ander voorstel. 'Mogen we dan kippen?' Een uitstekend idee. In een ochtend werd met man en macht het verwaarloosde kippenhok grondig onder handen genomen en ’s middags liepen de drie bewoners er al parmantig een rondje. De kids zijn er sindsdien niet meer weg te slaan. Want al is het dan geen hond, deze kippen krijgen zo'n beetje dezelfde opleiding.
De jongste heeft z'n krielkippetje de naam Dracula gegeven. Het hele weekend was hij in het kippenhok te vinden. 'Zit, Dracula!' hoorde ik hem roepen, terwijl het kippetje rustig langs hem heen scharrelde. 'Spring! Blijf! Vlieg!' De commando’s volgden elkaar in rap tempo op. Maar wat er ook werd geroepen, het kippetje trok zich er helemaal niets van aan. Toch was de kippentrainer aan het einde van de intensieve cursusdag zeer tevreden. 'Hij luistert al super goed', was de verrassende conclusie.
Ook wij waren zeer te spreken over onze aanschaf. Zeker met het oog op de toekomst moest dit wel een goede investering zijn. Iedere dag een eitje, geen gedoe met uitlaten, en 's ochtends en 's avonds alleen even het deurtje van het nachtverblijf open en dicht doen. Maar daar vergisten we ons in. Deze krielkippetjes moeten namelijk een flinke trap beklimmen voordat ze boven in hun nachthok zijn. En dat blijkt lastiger dan gedacht.
's Avonds wanneer het donker wordt, kruipt het drietal in het grote benedenhok dicht tegen elkaar aan in een hoekje. Naar bed gaan, ho maar. En dus zetten wij iedere avond onze drie krieltjes op stok. Dat zeg ik nu wel heel stoer allemaal, maar stiekem schijt ik zeven kleuren wanneer ik die mini-dino's moet vangen. Die priemende kraaloogjes, die geschubde poten en die scherpe snavels: ik vind kippen helemaal niets. Met de werkhandschoenen aan durf ik ze net te pakken. Maar o wee wanneer ze dan gaan fladderen. Vreselijk.
Dus ik denk dat we de kippentrainer maar eens moeten vragen of hij zijn krielkippetjes ook kan leren om 's avonds braaf naar bed te gaan. Dan kunnen wij voortaan ook weer gewoon met de kippen op stok.
