Carnaval alleen iets voor het zuiden? Helemaal niet. Dit weekend ontdekte ik dat we hier in het uiterste noorden van het land ook uitstekend weten hoe je moet feesten. Gisteren heb ik namelijk voor het eerst in mijn leven carnaval gevierd in Kloosterburen.
Met windkracht acht op de teller speelden we met ons dweilorkest in het bovenste puntje van Groningen. Als het ergens hard waait, is het hier wel. Nu was ik vooraf zo slim geweest al mijn thermokleding aan te trekken. Drie truien, een dubbele broek en twee paar sokken. Maar na slechts een uurtje stond ik al te rillen als een tekkel met Parkinson.
Terwijl ik klappertandend naar de optocht keek, ontdekte ik plots voor me een vrouw met enkel een zwart T-shirtje aan en een groene FC Groningen sjaal om de nek. Ze had totaal geen last van de kou zo leek het, terwijl ik angstig constateerde dat mijn tenen in die dubbele sokken al langzaamaan afscheid namen van het leven. Raar.
Ik heb er eens over nagedacht en volgens mij kun je mensen net als dieren indelen in twee typen: warmbloedig en koudbloedige exemplaren. Ik ben zonder meer koudbloedig. Altijd al geweest.
Ik weet nog precies hoe ik vroeger iedere woensdagochtend als tienjarig bleek spillebeentje bij het zwembad stond tijdens het schoolzwemmen. Trillend van top tot teen. De hele middag had m’n moeder nodig om me weer op de aanbevolen 37 graden te krijgen. Koudbloedig, geen twijfel mogelijk.
Maar, nu komt het. Je kunt jezelf trainen om warmbloedig te worden. In ieder geval, dat beweert Wim Hof, de Iceman. Dit is de man die de Mount Everest in korte broek beklimt en rustig anderhalf uur plaatsneemt in een bad met ijsklontjes.
Wim is er van overtuigd dat je je zenuwstelsel de baas kunt worden door je geest te trainen. Toen ik hem interviewde en opbiechtte dat ik het ALTIJD koud heb, kreeg ik een Spartaanse trainingsinstructie. Na iedere douchebeurt moest ik verplicht nog tien seconden ijskoud afdouchen. Ik durf te zeggen dat ik het heb geprobeerd. Ik kreeg echter meteen een zenuwinzinking, door de flashback naar die traumatische zwemlessen.
Terug naar gistermiddag in Kloosterburen. Kijkend naar die schaars geklede vrouw hoorde ik opnieuw de woorden van Wim. Wellicht was deze dame één van zijn fanatieke volgelingen. Ze leek er me echter het type niet voor. Peinzend vroeg ik me af wat haar geheim was. Het antwoord kwam al snel.
In de auto terug naar Friesland hoorde ik op de radio de voetbaluitslagen. Ik had het kunnen weten. Dat vreselijke FC Groningen sjaaltje.
