Stellen die in de wij-vorm praten zijn gelukkiger. Dat meldde RTL Nieuws vorige week. "Wij zijn zwanger. Wij houden van wijn." Mensen die bij alles de wij-vorm gebruiken, hebben een stabiele goede relatie, zo blijkt uit het onderzoek. Ik kreeg er altijd kippenvel van, van dat soort mensen. Het is zo vreselijk degelijk. Maar ik moet toegeven. Ik doe het inmiddels zelf ook.
Onlangs betrapte ik mezelf er op dat ook ik de wij-vorm gebruikte toen me werd gevraagd wat ik van een bepaalde tv-serie vond. "Wij vinden er niet zo veel aan", hoorde ik mezelf antwoorden. Jakkes. En dit is nog maar het begin. Ik ben de afgelopen tijd zo degelijk geworden als een Billy boekenkast van de Ikea.
Stelletjes die hand in hand lopen. Twee jaar geleden kreeg ik er nog binnensmondse braakneigingen van. Je voelt 'm al aankomen: ik doe nu niets liever dan op straat haar hand vasthouden. Mensen die eerst moeten overleggen met hun partner bij het maken van een afspraak. Blèègh. Tot ik afgelopen week zelf een appje stuurde: 'Zeg, kan ik 5 december een interview doen 's middags?'
Ik schaam me er bijna voor om dit te moeten typen, maar wanneer ik me even verveel pak ik tegenwoordig het Daimond Painting-doosje van de kids. Dat is het toppunt van kneuterigheid. Voor wie het niet kent: het is een soort van 'Painting by numbers', maar dan met diamantjes waardoor er een kunstwerkje ontstaat. 'Wij' beplakken nu een roze olifantje. Of wij, eigenlijk ik. De kids vinden het ontzettend stom.
Nog zo’n heerlijk burgerlijke ontwikkeling: we kopen tegenwoordig kleren bij de Primark. Heel Nederland haalt hier spotgoedkoop z'n basic shirtjes, truien en broeken voor de kids. Over een maand of drie zijn ze er immers al weer uitgegroeid, dus waarom duur doen. En zo stonden ook wij met twee zakken kleding bij de kassa.
Vorige week hebben we als toppunt van burgerlijkheid een gourmetstel gekocht. In de aanbieding bij een outlet ook nog. 's Avonds zaten we met z'n allen rond het smeulende apparaat met een houten spateltje in van die veel te kleine bakjes aan een pannenkoekje te frommelen. Het complete huis vulde zich met van een verstikkende blauwe walm van etensluchten, maar wat hebben we heerlijk degelijk zitten gourmetten.
Is er nog hoop, hoor ik je denken. Jawel. Dit weekend zijn we namelijk een weekendje weggeweest in een natuurhuisje in Midwolda. We bivakkeerden in een prachtige, romantische Scandinavische blokhut, met een heerlijke houtkachel, eigen sauna en bijbehorende afkoelpoel buiten in de tuin.
Ha, dacht ik, eindelijk eens wat anders dan zo'n standaard Centerparcs huisje op Huttenheugte. Ik was bijna trots op mezelf dat ik eens niet zo burgerlijk was. Toen de eigenaar de sleutel bracht en ons het huisje liet zien, sloeg 'ie enthousiast met z'n hand op de grote houten bielzen. "Ja", riep 'ie triomfantelijk, "zo degelijk vind je ze nergens."
