Nog een aantal uren zwemmen en hij heeft het geflikt! Maarten van der Weijden doet wat nog nooit iemand heeft gedaan: de Elfstedentocht zwemmend volbrengen. Bijna heel Nederland volgt hem op de voet via liveblogs, liveverslag of door zelf aan de waterkant te staan. Zo'n unieke prestatie wil je niet missen. En dat alles voor het goede doel: geld voor meer onderzoek naar kanker. Maar bij sommige mensen levert deze actie juist een andere klacht op: de zogenoemde Maartenmoeheid. Een erg hardnekkig syndroom.
'Maartenmoeheid'; ik had er tot vorige week nog nooit van gehoord. In de voorbereidingen bij Omrop Fryslân hadden we het over de wijze waarop we deze actie in beeld konden brengen. "We moeten er wel op letten dat we mensen niet overvoeren", waarschuwde een collega. "Mensen beginnen al een beetje Maartenmoe te worden." Huh, wat? "Klaar met dat hele gedoe", legde hij de term uit. "Die vinden dat we er te veel aandacht aan besteden. Er is meer in de wereld dan alleen Maarten."
Dat laatste is een waarheid als een koe. Maar wat een zeikerds, die Maartenmoeie-mensen. Wat een negatieve aandachtszoekers. Wat een azijnpissers. Wat een stelletje Maarten van Rossums hebben we toch ook in dit land. Daar verbaas ik me steeds vaker over. De algemene teneur dat we alles het liefst willen afzeiken. Hoe positief ook: een bepaald soort mensen weet er altijd een negatieve draai aan te geven.
Ik mocht onlangs Maarten interviewen. Nog nooit zo'n positieve vent aan de telefoon gehad. Op de vraag hoe hij z'n kansen dit keer inschatte, hoorde ik een aanstekelijke lach. "Ja, dát is nou juist het mooie aan de Elstedentocht: je weet nooit of je de finish haalt." Maar hij was er - beter dan vorig jaar - helemaal klaar voor. Met de ervaringen van 2018 moet het dit jaar gaan lukken.
Ik heb maar weinig mensen gesproken die zo bescheiden en nuchter zijn. Het laatste wat Maarten wil is mensen irriteren of vermoeien met z'n verhaal. En wanneer je hem ook maar een beetje ophemelt, is 'ie er als de kippen bij om zijn rol te minimaliseren tot initiatiefnemer. Het gaat niet om hem maar om het onderzoek naar kanker, dat lees ik in ieder interview terug.
Ik heb groot respect voor de man die op dit moment al meer dan zestig uur in het water zwemt, eet en slaapt. Doe 'm dat maar eens na. Dat lukt werkelijk geen mens. En dan straks met een grote grijns het water uitstappen. Dat hoop ik van harte.
Ook dit jaar halen Maarten en al die vrijwillige meezwemmers weer een smak geld op in de strijd tegen kanker. Misschien kan er een héél klein beetje van dit geld gebruikt worden voor onderzoek naar Maartenmoeheid. Alhoewel: dat is niet eens nodig. De oorzaak daarvan is al lang bekend: een chronische zeikstraal, zoals we dat in Friesland noemen. En helaas is dat niet te genezen.
