Verpleeghuizen krijgen er 100 miljoen bij, belooft staats-secretaris Martin van Rijn. Daarmee kunnen extra medewerkers worden aangenomen. “Meer medewerkers met meer tijd betekent meer aandacht voor onze ouderen", stelt Van Rijn.
Laten we eerlijk zijn: daar schort het in onze zorg aan. Aan tijd. Medewerkers hebben simpelweg geen tijd meer om goede zorg te bieden. En dat geldt niet alleen voor verpleeghuizen. Ook in de gewone zorg lijkt het wel alsof ze de patiënt het liefst zo snel mogelijk de deur weer uitwerken. Sterker nog: ze willen ons liever niet eens binnen laten.
Net voor de kerstdagen sneed een collega het topje van haar duim af. Dat gebeurt uiteraard altijd op een zaterdagavond. Zo goed ze kon plakte ze het topje weer vast met een aantal pleisters. Maar in de loop van de avond begon de duim pijnlijk te kloppen en belde ze toch de dokterswacht. De eerste vraag die ze kreeg was of ze al een paracetamol had geslikt.
Sorry? Alsof ze dat zelf niet allang had bedacht en gedaan. Er volgde een kort kruisverhoor. Hoe ziet de wond eruit, wat voelt u precies en welk cijfer zou u aan de pijn geven? Een tien, antwoordde ze pisnijdig. “Nou mevrouw, dat lijkt me overdreven. Met een tien had u niet meer kunnen bellen.”
Uiteindelijk mocht ze dan toch langskomen. Om elf uur, want het was druk. Een blik op de klok leerde dat het nog geen negen uur was. “Sterkte mevrouw, neemt u nog een paracetamol.”
Hoe anders is dat met een veearts. Tweede Kerstdag eten we traditiegetrouw met een groep vrienden. Eén van de dames is veearts en had dit jaar oproepdienst. We liepen net de huiskamer binnen met een krat vol heerlijk eten, toen haar werktelefoon ging. Een keizersnee bij een koe. Zonder te vragen of de koe al een paracetamol had geslikt, trok ze haar jas aan.
Ik had in mijn leven nog nooit een keizersnee gezien, dus ook ik snel de jas aan en hup de auto in. Binnen een halfuur waren we in de stal. De patiënte stond al keurig aan touw te wachten op haar verlosser. 'Tsja', zei de boer, 'het is wel wat. Nou haal ik jullie natuurlijk bij het kerstdiner vandaan.’
‘Ach’, de veearts haalde haar schouders op. 'Het maakt mij niet uit, of het nou kerst is of niet. Je mag mij altijd wakker maken voor een keizersnee.' Hoeveel dokters zouden dat zeggen? Hoeveel chirurgen zouden zonder te klagen van tafel stappen om aan het werk te gaan?
Wat dat betreft hebben dieren het een stuk beter getroffen wanneer het om zorg gaat. In plaats van 'au' kun je voortaan maar beter 'miauw' zeggen. Dan ben je hoe dan ook een stuk sneller aan de beurt.
