Dit weekend hadden we een bruiloft in Appelscha. Het was fantastisch mooi weer met enkel vrolijke mensen. Na de ceremonie in de Kale Duinen doken we met z'n allen de keuken in voor het maken van het bruiloftsbuffet. Nou ja, met z'n allen. Mijn kookkunsten zijn nou niet echt om over naar huis te schrijven, dus dit kookfestijn bleef mij gelukkig bespaard.
Waar veel bruidsparen kiezen voor een cateraar die alles regelt, had dit stel het idee bedacht om met elkaar een buffet samen te stellen. Van tevoren kregen alle gasten een mail met daarin het verzoek om iets klaar te maken. Ik zag de bui al hangen. Bruchetta's, puntpaprikasoep of ravioli met truffel. Stikzenuwachtig opende ik het mailtje met mijn culinaire opdracht.
Mijn gedachten scrolden terug naar een bruiloft van vrienden in de Achterhoek, zo'n tien jaar geleden. Iedereen werd gevraagd om een arretjescake mee te nemen. Ik had nog nooit van het gerecht gehoord, dus googlen. Het recept was eenvoudig, beloofde de website. Dus ik aan de slag met eieren, bastaardsuiker, mariabiscuits en cacaopoeder. Al snel was de keuken een waar slagveld.
Op internet stond dat het maken van een arretjescake in 25 minuten wel gepiept moest zijn. Ik was na anderhalf uur nog niet klaar. Daarna moest mijn creatie twee uur in de koelkast om op te stijven. Tuurlijk had ik na die martelpartij in de keuken al wel gezien dat mijn arretjescake verrassend weinig leek op het voorbeeld op de website. Maar op de één of andere manier hoop je dan toch dat die twee uur opstijven wonderen doen.
Vol verwachting opende ik de koelkastdeur. Helaas was die miraculeuze metamorfose uitgebleven. Het resultaat leek in de verste verte niet op het plaatje op internet. In plaats van een mooi vierkante cake was het een platte droge koek geworden. Tijd om een versie 2.0 te maken, was er niet. Dus het misbaksel ging mee naar de Achterhoek.
Als één van eerste gasten kieperde ik mijn arretjescake tijdens de grote dag stiekem op de tafel in de feestzaal. Al snel volgden er meer. Stuk voor stuk precies zoals op de foto op internet. Het bruidspaar grijnsde toen ze mijn creatie ontdekten. Eenmaal bekend dat dit een Friese arretjescake moest voorstellen, werd ik getrakteerd op smakelijke lachsalvo’s. Ik had al met al beter suikerbrood mee kunnen nemen.
Het moge duidelijk zijn. Koken en ook bakken is niet echt mijn ding. Op mijn tweede date bakte ik een zelfgemaakte pizza. Maar in plaats van een knapperige bodem zoals het pak voorspelde, werd het een slappe pannenkoek. De kilo gehakt die ik er bovenop had gemieterd, doordrenkte alles met vet. De groente was na een halfuur in de oven nog niet gaar en de geraspte kaas al aangebrand.
Ik kon door de zenuwen toch geen hap door m'n keel krijgen, dus voor mezelf vond ik het niet zo sneu. Maar mijn date moest haar tanden er ook nog inzetten. Al met al is het uiteindelijk goed gekomen, maar tegenwoordig ben ik de koningin van de kant en klare ovenpizza's.
Terug naar het mailtje dat ik opende over het gezamenlijke buffet en mijn beoogde culinaire bijdrage daaraan. Godzijdank was dit bruidspaar van tevoren wel op de hoogte van mijn tekortkomingen. In het mailtje stond heel lief: ‘We hebben rekening gehouden met je weerzin tegen koken. Neem jij maar gewoon een pak vla mee voor het dessert’. En vol trots kan ik meedelen dat mensen voor het eerst heerlijk hebben gegeten van mijn kookkunsten. En dat voor een misbaksel.
