Waar ik me vorige week druk maakte over onze eigen zomervakantieplannen, had ik er even niet bij stilgestaan dat ook de vakanties voor mensen met een handicap worden geschrapt. Vorige week las ik het bericht dat de stichting TOF een streep zet door alle zomervakantiereizen voor mensen met een handicap. Triest, want deze doelgroep wordt al zo hard getroffen. Eigenlijk zonder dat we dit merken.
In de media is er volop aandacht voor de impact van de coronamaatregelen op patiënten in ziekenhuizen en ouderen in verzorging- en verpleeghuizen. Daardoor vergeten we bijna dat corona ook grote invloed heeft op de psychiatrische zorg en de gehandicaptenzorg. Ook hier mag geen bezoek komen en moet iedereen binnen blijven. Geen dagbesteding, geen hobby’s, geen familie die langskomt. Een eenzaam bestaan.
Ype van der Molen vertelde in het bericht over de annulering van de TOF-vakanties over z'n broer Hille, die dit jaar op een vakantieweek mee zou gaan met TOF. Een week waar hij het hele jaar naar uitkeek, maar die nu dus niet doorgaat. Je zult dat nieuws maar moeten brengen. Uiteraard volgt dan meteen de vraag: maar waarom dan niet? Dat is bijna niet uit te leggen. Daarom had Ype tegen z'n broer gezegd dat de koning alle vakanties dit jaar had verboden.
Dit verhaal raakt me. Zelf ben ik een keer mee geweest met een TOF-vakantie en toen pas merkte ik hoe blij deze mensen zijn met die ene vakantieweek. Alles kan, alles mag. We gingen zwemmen, naar de dierentuin, zaten heerlijk buiten te barbecueën, dronken 's avonds een drankje op het terras en sliepen ’s ochtends heerlijk uit. Dat gevoel van niets hoeven, was geweldig. Net zoals een vakantie hoort te zijn.
Tuurlijk baal ik er van wanneer er een streep door onze vakantie in Overijssel gaat. Maar het grote verschil is dat we altijd zelf nog op pad kunnen. Bij ons ligt in de vensterbank inmiddels een lijstje met activiteiten die wel kunnen wanneer de vakantie niet doorgaat. Van slapen in de boomhut tot logeren bij neefjes en nichtjes. Met andere woorden: we redden ons wel.
Maar dat geldt niet voor mensen die afhankelijk zijn van vrijwilligers die hun vakantie mogelijk maken. Die zelf niet op de fiets kunnen stappen voor een tochtje. Of in de auto voor een logeerpartij bij familie of vrienden. Sterker nog: familie en vrienden mogen niet eens bij hen langskomen. Bellen via Skype is het enige contact dat mogelijk is. Dat maakt me triest.
Laten we naast al die mensen in het ziekenhuis en onze ouderen in verpleeg- en verzorgingshuizen ook aandacht hebben voor mensen met een handicap. Juist deze doelgroep die zo hunkert naar een knuffel, moet het nu zonder stellen. Wat de oplossing is, ik zou het niet weten. Maar we mogen ze in ieder geval niet vergeten.
