Even een testje. Vraag uw buurman of buurvrouw op kantoor eens hoe het gaat. Wedden dat het antwoord ‘Goed, maar druk, druk, druk’ is. Want eerlijk is eerlijk: wie heeft het niet druk? Wie staat er niet op met een bomvolle agenda?
‘No time to waste. I’ve gotta move with haste’, zong T-Spoon al in 1994. Ik draaide het cassettebandje grijs. Daar had ik toen nog tijd voor. Want 23 jaar later is ‘no time to waste’ aan de orde van de dag. Zelfs in het weekend.
Afgelopen week interviewde ik professor Ignaas Devisch over de vraag waarom we ons zo druk maken. "We geven onszelf simpelweg geen permissie meer om even niets te doen", concludeerde hij nuchter. "Sterker nog: van niets doen raken we in paniek. Want niets doen staat gelijk aan mislukken."
En hij heeft gelijk. Kijk maar eens om je heen. De meeste mensen houden er tegenwoordig tien hobby's op na. Alles om onszelf verder te ontwikkelen. Gewoon een paar aardappelen schillen en een gehaktbal is niet goed genoeg meer. Je moet een chefkok in eigen keuken zijn. Dus volgen we een kookcursus op maandag.
Dinsdag naar de hardloopclinic, woensdag yoga, donderdag talencursus Spaans en vrijdag tennisles. In het weekend aan de lijn staan bij voetballende, volleyballende en squashende kids, met vrienden uit eten en 's avonds laat de mail checken van je werk. Zondag vergaderingen voorbereiden, verplicht op koffie bij je ouders, broodtrommel alvast smeren en naar bed.
Alles moet tegenwoordig sneller, beter en efficiënter. "Je moet alle kansen in het leven pakken", stelt professor Devisch. "wie kansen laat liggen is een loser. Tijd is geld, ook in onze vrije tijd." En dus jakkeren we als Max Verstappen in de vijfde versnelling door ons leven. Geen tijd om te tanken, laat staan te stoppen. De kans op oververhitting en het risico om knoeperhard uit de bocht te vliegen worden almaar groter.
En dat is precies wat er dus gebeurt. Nog nooit was het aantal burn-outs zo hoog als in 2016. Maar waarom trekken we dan niet aan de handrem, vroeg ik me af. "Omdat dat niet mag", was het antwoord van de professor. "Jij mag helemaal niet aan de handrem komen. Dat mag alleen een arts. Pas wanneer je op doktersadvies rust moet nemen, krijg je toestemming van je baas, collega's of vrienden om het wat kalmer aan te doen."
Met andere woorden: we hebben zelf nog het stuur in handen, maar remmen kunnen we niet meer. We jakkeren af op een massale burn-out. En niemand die wat doet. "Het moet eerst flink mis gaan, voordat het beter wordt”, knikte de professor. Nou als je daar geen spontane stressklachten van krijgt.
