Net als heel Nederland boekten wij in januari ook alvast onze zomervakantiebestemming. Het wordt dit jaar een huisje in Drenthe. Met een eigen wc en douche. Waar ik voorheen hield van spartaans kamperen in een tentje, neemt luxe de afgelopen jaren steeds meer de overhand. Dat begon twee jaar geleden met een ‘rent a tent’ voorzien van echte bedden en een koelkast. Afgelopen jaar kwam er een eigen keuken bij. En deze zomer mogen we daar een douche en wc bij aan toevoegen. De campingemmer kan dus thuis blijven. Goed ook, want ook thuis hebben we 'm af en toe hard nodig.
Aangezien we in the middle of nowhere wonen aan een zandpad zijn we niet aangesloten op het riool. Wie zich nu voorstellingen maakt van drijvende keutels in een sloot heeft het mis. Zo prehistorisch is het allemaal nog net niet. Sterker nog: ik denk dat wij één van de meest moderne uitvindingen voor het zuiveren van water in onze tuin hebben. Verstopt onder de grond zit namelijk een IBA. Dat is een soort van septic tank, die ons afvalwater zuivert via een ingenieus systeem met bacteriën. Je ziet en ruikt er niets van. Het enige dat opvalt, is het groene kastje in de tuin.
Drie weken geleden brandde er een rood lampje op ons groene kastje. Toen we dit huis kochten, werd ons verteld dat het rode lampje een storing aangeeft. In dat geval moesten we zo snel mogelijk bellen met de gemeente. Maar luiaards dat we zijn, lieten we het rode lichtje een aantal dagen branden. Het probleem zou zich vast en zeker zelf wel oplossen. Onnozel natuurlijk, want op vrijdagmiddag ging het mis. De wc liep tot aan de rand toe vol met water na het doorspoelen. En boven uit de badkamer kwamen borrelende geluiden alsof we op een uitbarstende vulkaan onze woning hadden gebouwd.
Om vijf voor vijf vrijdagmiddag belden we de gemeente. Je kunt zeggen wat je wilt, maar er werd meteen opgenomen. Onze redder in nood beloofde zaterdagochtend om tien uur langs te komen om ons uit de shit te helpen. Wel gaf hij als tip om buiten, waar de buis in de sloot uitmondt, alvast te gaan graven.
Dus wij de schep de grond in. Maar al wat we deden, het lampje bleef rood en ook de wc weigerde door te spoelen. Die vrijdagavond klom ik op het trapje naar zolder om de emmer te zoeken. De plasemmer van de camping werd ons tijdelijk toilet. Nog geen uur later moest het eerste gezinslid poepen. Op de emmer. De geur verspreidde zich in no time door het huis.
Achter in het bos, op een plek waar we nooit komen, heb ik de emmer geleegd. Met de neus stijf dichtgeknepen. Nog even goed omspoelen en we waren klaar voor de nacht. Ook al deden we nog zo ons best, die nacht moesten we uiteraard beide plassen. Dus opnieuw op de emmer.
Ik stond zaterdagochtend net de emmer te legen toen de gemeenteman z'n dienstauto parkeerde. Het rode lampje was inmiddels uit, zag ik vanuit mijn ooghoek. Hij tilde de putdeksel op, controleerde het computerkastje en inspecteerde de sloot. Niets aan de hand. We konden weer naar toilet.
Inmiddels staat de emmer weer op zolder. Net om het hoekje bij de trap, zodat we er ieder moment bij kunnen. Want ook al hoeft hij niet langer mee op vakantie, inmiddels weet ik dat zo'n emmer altijd handig is wanneer er thuis stront aan de knikker is.
