Het zit er op: de Olympische Spelen in Rio. Met 8 gouden, 7 zilveren en 4 bronzen medailles hebben we het prima gedaan. Van die 19 medailles werden er trouwens 12 binnengehaald door de dames. Ik meld het maar even. Maar wat me vooral opviel was dat vooral de relatief onbekende sporters in Rio boven zichzelf leken uit te stijgen.
Neem nou bijvoorbeeld Sharon van Rouwendaal, die het goud pakte bij het openwaterzwemmen. Ik had nog nooit van Sharon gehoord. Nou ben ik ook geen zwemkenner geef ik eerlijk toe. Misschien is Sharon wel de Anky van Grunsven onder de marathonzwemmers, dat zou zomaar kunnen. Maar ik heb haar nog nooit een reclamespot voor M Line of Auping gezien.
En dan Elis Ligtlee. Eerst dacht ik even dat ze Engelse was tot ik de letters NED op haar rug zag. Who the fuck is Elis, dacht ik. Maar deze keirin kanjer uit Eerbeek scheurde met haar 1,85 meter tot grote verbazing alles en iedereen voorbij op de baan. Een op en top bikkel. Net als wielrenster Anna van der Breggen dat deed op de weg. Anna wie? Ook nog nooit in een Volkswagen spotje gezien.
Waar grote namen als Ranomi Kromowidjojo en Epke Zonderland het lieten afweten, sleepten de onbekende sporters de ene na de andere onverwachte Olympische plak voor ons uit het vuur. Uitgezonderd natuurlijk Marit Bouwmeester, die met goud precies deed wat we verwachtten. En turnster Sanne Wevers, die deed wat niemand voor mogelijk had gehouden: historisch turngoud op de evenwichtsbalk.
Maar de grootste bikkel van Rio is voor mij toch wel bokser Nouchka Fontijn. Op de slotdag van de Spelen mocht ze gisteravond de finale boksen. Net als Elis, Sharon en Anna had ik nog nooit van Nouchka gehoord. Maar op een regenachtige zondagmiddag zag ik toevallig het programma Me, Myself & Rio waarin de stoere Schiedamse bokser werd geportretteerd.
Wie denkt dat deze krachtpatser iedere dag in een hypermoderne sporthal traint, heeft het mis. Nouchka traint in een fietstunneltje. Echt. Op het fietspad is ze aan het meppen als Mohammed Ali, tot er een fietser langskomt en ze even aan de kant moet. Geen luxe hal, geen zakken met geld of miljoenen fans. Alles op eigen kracht.
Gisteravond zat ik om zeven uur dan ook voor de buis geplakt. Mijn Schiedamse heldin nam het in de finale op tegen de regerend en Olympisch kampioene Claressa Shields. Een beul van een wijf, dat bovendien vol arrogantie door de ring danste. Uiteindelijk werd het zilver voor Nouchka, maar wat een prachtige bekroning van haar Spelen.
Ook in Schiedam zijn ze trots. Er wordt zelfs overwogen een straat naar Nouchka te vernoemen. Ik zat zelf echter meer te denken aan een bepaald fietstunneltje.
