Is het je wel eens opgevallen dat je niet meer oplet wanneer je iedere dag dezelfde route rijdt? Ik heb dat ook. Ik rij iedere dag Oudega in en uit en zie eigenlijk niet eens meer wat er om me heen verandert. Pas twee weken geleden ontdekte ik een aantal verdwaalde palen langs de weg met vrolijk wapperende rode vlaggetjes eraan. Die schijnen daar al een tijdje te staan. Even twijfelde ik of wij dit jaar dorpsfeest hebben. Maar feest is het allerminst nu ik weet wat de reden voor die stokken is.
Deze palen geven namelijk aan waar energiebedrijf Vermilion seismisch onderzoek doet. Dat is een mooi woord voor het boren naar gas. En daarmee komt de gaskoorts van Henk Kamp zo langzamerhand wel heel dicht bij huis. Vorige week maandag viel er namelijk een brief bij mij op de mat van Vermilion, met tekst en uitleg.
‘Vermilion is in augustus begonnen met seismisch onderzoek in uw omgeving. Wij hebben hiervoor de benodigde vergunningen verkregen. Aan de hand van de uitkomsten van het onderzoek krijgen we meer inzicht in de opbouw van de diepere ondergrond. Zo kunnen we een inschatting maken van de mogelijke aanwezigheid van aardgasvoorraden. Daarnaast opent het de deur naar een duurzame energiebron, namelijk de winning van aardwarmte. Zo kan dit onderzoek ook een rol spelen in de energietransitie in Nederland.’
Kijk, dat doen ze slim, die communicatiemiepjes van Vermilion. Aan het einde van de brief nog snel even vermelden dat het echt niet alleen gaat om het vinden van aardgas, maar dat het onderzoek ook een duurzaam doel heeft, namelijk het vinden van aardwarmte. Maar miepjes, ik ben niet onnozel. Dat is uiteraard dikke flauwekul. Dat is hetzelfde als wanneer een goudzoeker in een kurkdroog Keniaans dorpje roept dat hij op zoek gaat naar water. Mocht 'ie per ongeluk goud tegenkomen, ja tuurlijk, dan neemt 'ie dat mee. Maar het gaat om het goede doel: water voor de bevolking. Sure.
Ook de gemeente Smallingerland is niet van lotje getikt en heeft geprobeerd het boren naar gas tegen te houden. Dit is echter niet gelukt. De rechter bepaalde dat Vermilion mag boren waar ze maar wil. En nu is het dus zo ver. Nu zijn ze ook al bij ons in Oudega op zoek naar aardgasvelden. Overal kom je palen met rode vlaggetjes tegen. In weilanden, langs de kant van de weg en wie weet binnenkort ook bij mij in de tuin. ‘Komende weken zullen er enige werkzaamheden in uw omgeving plaatsvinden’, staat in de brief.
En ik geef eerlijk toe; dat zorgt echt voor een kutgevoel. Ik vond het sneu voor al die Groningers met hun bevingen en ingestorte huizen. Maar nu ze bij mij voor de deur gaan boren, ben ik echt woest. Kijk, dat er nog altijd aardgas nodig is, dat snap ik ook wel. Maar dat dit uit Oudega moet komen; nou nee, liever niet.
Het NIMBY Syndroom noemen ze dat, leerde ik bij Aardrijkskunde. NIMBY staat voor Not In My Back Yard, wat zo veel wil zeggen als: ik vind het allemaal prima, zolang het maar bij een ander gebeurt en niet bij mij in de tuin. Ik ben er zeker van dat ik aan dit syndroom lijd. Niet omdat alle tekenen wijzen op deze diagnose, maar omdat iedereen aan het NIMBY Syndroom lijdt. Iedereen. Het is menseigen om te hopen dat pech of ongeluk ons nooit zal overkomen. Dus zo lang het een ander treft; alleen maar mooi. Ja toch?
Maar ik ben niet de enige met een syndroom. Ook bij Vermilion hebben ze last van een bepaalde aandoening. Het zogenoemde KOTS Syndroom. Dat staat voor Kalm Oan Troch Sette, vrij vertaald: Kalm Aan Doorzetten. Wie lijdt aan het KOTS Syndroom gaat onverschrokken door, ook al zijn er duizenden mensen die jou het liefst zouden bespugen. Je trekt je niets aan van al die klachten, ook al moet er een rechter aan te pas komen om je zin te krijgen. Kortom; je gaat net zo lang door totdat mensen moeten overgeven. Letterlijk en figuurlijk.
Dat werkt blijkbaar, want op diverse plekken in Friesland is Vermilion inmiddels aan het gasboren. De kans is aanwezig dat er binnenkort ook een paal met een sierlijk rood vlaggetje in die anderhalve vierkante meter tuin van mij staat. En het rukkerige is dat ik er niets aan kan doen. Nou ja, bijna niets. Ik zal in ieder geval meteen dat vrolijke rode vlaggetje naar beneden roppen. Niet kapot, maar treurig halfstok. Precies zoals wij ons in Oudega voelen.
