Ik kan er niet langer omheen: het coronavirus. Nu het virus in Friesland is geconstateerd, worden we ook hier met de neus op de feiten gedrukt. Het regende afgelopen week annuleringen van festivals, bijeenkomsten en beurzen. Kerken, scholen, kroegen, restaurants en theaters sloten verplicht hun deuren. Winkels werden de afgelopen dagen massaal geplunderd. Het blijkt lastig om kalm te blijven. En dat brengt me bij Henk de Jong.
Henk staat met SC Cambuur bovenaan in de eerste divisie. Heel Leeuwarden is in gedachten al bezig met een kampioensfeestje. Nog maar negen wedstrijden te gaan en dan is het eindelijk een feit: Cambuur terug naar de eredivisie. Niets lijkt de Leeuwarders nog in de weg te staan. Totdat het coronavirus afgelopen week roet in het eten gooide. Vrijdag werden alle voetbalwedstrijden uitgesteld door de KNVB.
Donderdag was Henk de Jong nog optimistisch over de wedstrijd vrijdagavond tegen NAC Breda. Hij droomde van een vol Cambuurstadion met zowel uit- als thuispubliek. Dat het coronavirus in Brabant het dagelijks leven compleet plat legt, liet hij even buiten beschouwing. "We moeten kalm blijven", sprak hij, alsof 'ie tien jaar medicijnen had gestudeerd en jarenlange ervaring in z'n rugzak had zitten met nieuwe virussen. "Ik ben geen dokter", gaf Henk toe, "ik weet niet hoe gevaarlijk het is, maar het is nu ook al in Leeuwarden en Drachten. Dus wat zegt dat."
Ik houd er wel van. Die nuchtere denkwijze van Henk de Jong. Hij lijkt overal over na te denken, zaken tegen elkaar af te wegen en dan een besluit te nemen. Maar dat dan wel in alle kalmte. Precies zoals een leider dat hoort te doen in een crisissituatie.
Ondanks die uiterlijke kalme vertoning heeft het coronavirus nog een behoorlijke impact op het leven van Henk. "Het is even wennen voor mij, want ik mag graag altijd aan iedereen zitten. En dat kan nu niet meer." Ik zie 'm al op de middenstip van het voetbalveld staan, met z'n gebalde vuisten diep weggestoken in de zakken van z'n winterjas. Krampachtig vechtend tegen de neiging om iedere speler een klap op z'n schouder te geven of een vaderlijk tikje tegen het achterhoofd bij het scoren van een mooi doelpunt.
Maar zolang het RIVM dat voorschrijft, zullen we net als Henk allemaal even met de handen in onze zakken op de middenstip moeten staan. Niet meer aan elkaar komen. Niet met veel mensen dichtbij elkaar zitten. En bij voorkeur allemaal rustig thuis de situatie uitzitten. Ik hoop dat dit de oplossing is om deze crisis te bezweren. Tot alles achter de rug is, doe ik wat Henk doet. Zo lang Henk niet nerveus wordt, hoef ik dat ook niet te zijn. Henk is vanaf nu mijn goeroe. Mijn kompas. Onder leiding van Henk geen paniekvoetbal.
