"Lieve boer Jan, toen ik je zag wist ik meteen: jij bent de man van mijn dromen. Sindsdien kan ik je niet meer uit mijn hoofd krijgen." Zag u ze gisteren ook bij Boer Zoekt Vrouw, al die tientallen paardenmeisjes die vergezeld van hun handgeschreven en met parfum besprenkelde brief ook een foto stuurden waarin ze verleidelijk wapperden met hun lange goudblonde manen? Op een tweede foto staan ze met hun grote liefde: en een even zo goudblonde haflinger. Pennymeisjes, je pikt ze er meteen uit.
Vooral eilandboer Jan had er gisteren last van. En logisch, want wie droomt er als Pennymeisje niet van een strandrit bij ondergaande zon op het romantische Texel? Schijnt dat de KRO bij Jan heeft getwijfeld om de titel te veranderen in Vrouw Zoekt Stal, maar dat was dan weer sneu voor alle dames zonder pony, maar met goudblonde labradors, die niet konden wachten om hun viervoeter een aangespoeld stuk scheepswrak te laten apporteren uit de brullende branding.
Pennymeisjes die op zoek zijn naar een plaats voor hun paard, ik heb eigenlijk het recht niet om er cynisch over te zijn. Want ooit was ik er zelf eentje. Sterker nog - en nu bent u getuige van een lang gekoesterd geheim - ik was ooit het allereerste meisje dat meedeed aan Boer Zoekt Vrouw. Nog lang, lang voordat de KRO er een programma over maakte.
Als meisje van 16, misschien net 17, was ik namelijk een Pennymeisje. Ik had een paard dat ik borstelde totdat hij glom van blijdschap, ik hobbelde iedere dag vrolijk op zijn rug en wilde niets liever dan de nieuwe Ankie worden. En een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, dus zocht ik naar een man die aan slechts één eis hoefde te voldoen: hij moest plek hebben voor mijn paard.
En zo was ik dus officieel het allereerste Pennymeisje dat in een t-shirt liep met de tekst: 'Vrouw Zoekt Boer'. Cadeautje van mijn moeder, met van die gelijmde plakletters die niet te vaak in de was mogen. Had ik toen geweten dat ik A. helemaal geen man wilde en B. dat ik met een geniaal tv programma-idee op mijn borst liep, dan had mijn leven er nu heel anders uitgezien. Stel, ik had er meteen patent op aangevraagd, dan was ik nu dus de vrouwelijke John de Mol geweest, compleet met enge stalker.
Oh ja, mocht u zich nog afvragen hoe het met mijn paard is afgelopen, dan kan ik u vertellen dat die nog steeds in exact hetzelfde stuk weiland loopt. Moederziel alleen, want ik ben Pennymeisje af. Dus bij deze de oproep voor Paard Zoekt Vrouw. Dan wil ik wel met je labrador door de branding lopen.
