Volop heisa afgelopen week over het voorstel van politiechef Pieter-Jaap Aalbersberg om vrouwen met een hoofddoekje toe te laten tot het politiekorps. Doel was om meer allochtone agentes te werven, zodat het korps een betere afspiegeling is van onze maatschappij.
De politiechef uit Amsterdam had het woord hoofddoekje nog maar amper uitgesproken of de pleuris brak uit. Alleen al via social media kwamen er 43.000 berichten binnen. Niet allemaal even fatsoenlijk. De heftige reacties waren voor de grote baas - korpschef Erik Akerboom - reden om van het plan af te zien.
Ook onder de nieuwsberichten over het hoofddoekje-plan stonden de meest trieste reacties. "Waarom niet meteen een nikab? Dan weten we zeker dat er terroristen onder dit gewaad zitten. Blij dat dit niet doorgaat, ik zou geen enkel respect kunnen opbrengen voor een agente met hoofddoek", schreef iemand.
Een hoofddoekje staat dus gelijk aan terrorisme. Ach, dacht ik, dat is een eenling met een zeer beperkt denkvermogen. Maar toen ik verder las, kwam ik nog veel meer van dit soort reacties tegen. Kennelijk zijn we nog lang niet gewend aan mensen met een hoofddoekje, zoveel is wel duidelijk.
Persoonlijk maakt het mij geen fluit uit of er een agente met een pet of een hoofddoekje voor me staat. Een agente met tatoeages of een wenkbrauwpiercing. Met gouden tanden of groen haar. Als zij haar werk maar goed doet. Want eerlijk is eerlijk: ik moet er zelf niet aan denken om agente te zijn.
Iedere dag rijden agenten naar hun werk zonder te weten wat ze dit keer tegen zullen komen. Een verwoestende brand, een dodelijk verkeersongeluk, een zelfmoord of een zware mishandeling. Het is zomaar een opsomming waar de politie mee geconfronteerd wordt.
Ze gaan naar de meest gruwelijke situaties toe en zien de meest heftige dingen. Denk aan al die rechercheurs die kinderporno onderzoeken. Of specialisten die mensenhandel tegengaan en de meest mensonterende situaties tegenkomen. Of de politiemensen op straat, die snelheidsduivels en drankrijders aanhouden. Die midden in de nacht bij kroegen en discotheken staan om daar notoire vechtersbazen in bedwang te houden. Ik zie soms agentes rondlopen die een kop kleiner zijn dan ik, maar toch de ballen hebben om dit werk te doen. Respect.
En juist daar ontbreekt het aan. Respect. Die hele discussie over hoofddoekjes binnen het politiekorps laat zien dat er nog volop werk aan de winkel is. En dat alles begint met respect voor de politie in het algemeen. Geen grote bek, handjes thuis en bevelen opvolgen. En of dat nou van een agente is met een hoofddoekje of niet, dat maakt geen zak uit.
