Afgelopen week kreeg ik een ‘zwart-wit’ tip tegen mijn plankenkoorts. Omdat ik nogal zenuwachtig ben voor mijn radiocolumn bij Omrop Fryslân, adviseerde plankenkoorts-deskundige Ardy Proot me om een foto van een koe mee naar de studio te nemen. Waarom een koe, hoor ik u denken. Simpel, omdat dit dier ultieme rust uitstraalt. Schijnt dat koeien 24/7 denken: tuike tuike oan. Friese koeien in ieder geval.
Vandaar dat ik vanochtend mijn column voorlas in het bijzijn van een koe. Op foto uiteraard, live in de studio geeft zo’n bende. Maar echt helpen deed het niet. Nog altijd gierden (mooie koeienwoordspeling trouwens) de zenuwen door m’n lijf. Vreemd eigenlijk, omdat ik daar dus als klein meisje helemaal geen last van had. Sterker nog, ik was altijd haantje de voorste, stond het liefst in het middelpunt van de belangstelling en had mijn snaveltje nooit dicht.
Toen ik vier jaar was en voor het eerst naar de kleuterklas mocht, nam ik binnen de kortste keren het voorleesstokje van de juffrouw over. Iedere ochtend las ik voor uit eigen werk. Niet dat ik als vierjarige al kon schrijven, maar de inspiratie was onuitputtelijk. In een klein boekje had ik met blauwe stift kriebeltjes gezet, die de woorden vormden voor mijn verhalen. Schunnige verhalen, wanneer ik mijn bron mag geloven. Poep, pies, alle vieze woorden die een kleuter kan bedenken, kwamen voor in mijn literatuur. Al snel mocht ik dan ook niet meer voorlezen van de juf. Jammer, want de hele kleuterklas was inmiddels fan van mijn gewaagde proza.
Mijn gehele schooltijd stond ik maar wat graag in de schijnwerpers. Tijdens de eindejaarsmusical over het circus liep ik dan ook trots als een pauw voorop bij de paarden-act. Met een groep van acht meisjes, waren wij de amazones van het circus, stuk voor stuk rijdend op een sierlijk stokpaardje. En omdat ik mijn knieën het allerhoogst kon heffen tijdens het draven, mocht ik voorop.
Na weken van oefenen was het zover: de uitvoering van de musical. Een jaar of acht was ik en m’n knieën kwamen bijna tot aan mijn neus, zo fanatiek was ik aan het appuyeren. Volledig in mijn eigen wereld vergat ik tijdens de ereronde pardoes mijn stokpaardje mee te nemen. Het gevolg: acht huppelende paardenmeisjes, waarvan de voorste met extreem rood hoofd, maar zonder stok tussen de benen.
Van stokpaardje terug naar koe. Van Ardy kreeg ik het advies om mijn column te oefenen voor een live koeienpubliek. Dus midden in het weiland stond ik gisterenochtend voor te dragen. De koeien vormden al snel in een nieuwsgierig rondje om mee heen. Eén en al oor voor mijn verhaal. Heel even voelde ik me weer dat stoere vierjarige meisje met haar vieze voorleesboekje in de kleuterklas. Zou het dan toch helpen?
