Al een tijdje ben ik in training met Fit met Femke voor de Omrop Fryslân Loop op 13 september in Burgum. Samen met tientallen Omrop-collega’s en honderden fanatieke Friezen zal ik daar voor het eerst in mijn leven 5 kilometer hardlopen. En ik moet eerlijk toegeven: de voorbereiding gaat tot nu toe voortvarend. Tot ik vorige week om nieuwe hardloopschoenen moest.
Ik stond nog maar net in de sportwinkel of er kwam al een enthousiaste verkoopmeneer naar me toe. Zo’n op en top sportman, in hippe kleding en het haar strak in de gel. Zijn eerste vraag was of ik mijn oude hardloopschoenen ook mee had genomen. Nee, expres niet, want de kattenpisgeur die daar vanaf kwam was niet te harden. “Dat wilde ik u niet aandoen”, glimlachte ik.
Inmiddels had ik zelf al even naar de schoenen gekeken in de winkelstellage. Een zonnebril was geen overbodige luxe geweest, want de felle kleuren spatten van de metershoge schoenenmuur. De kleurencombinaties waren op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Groen met lichtgevend oranje, babyblauw met fel roze en paars met fluoriserend geel. Er stond werkelijk geen zwarte schoen meer tussen.
Nadat ik de babyblauwe patta’s aan had getrokken, moest ik een blok lopen op de loopband. Alles kwam op camera. Na mijn blokje, keek ik verwachtingsvol naar mijn schoenenman. ‘Dit verdient niet de schoonheidsprijs’, hoorde ik hem mompelen. Sorry, zei ik. ‘Eeh, die schoenen dan he?’, herstelde hij zich snel en schoot met een rood hoofd naar de voorraadruimte.
Nu ben ik wel wat gewend als het gaat om beledigingen over mijn voeten. Als puber van een jaar of dertien kreeg ik een bult onder mijn knie. Dus op advies van de huisarts fietste ik naar een heuse sportarts. Ik zat nog maar net tegenover de man of hij sommeerde me mijn broek uit te trekken. ‘Zo’, zei hij, ‘ik zie dat je O-benen hebt. En platvoeten’, vervolgde hij zijn medische diagnose. Nou, bedankt dokter.
Nadat ik had verteld over de bult onder mijn knie, drukte en trok de sportarts twee tellen lang aan mijn been en kwam toen met de conclusie. ‘Je hebt een meisjesknie.’ Wat een kwakzalver is dit, dacht ik pissig. Maar het bleek te gaan om een serieuze medische aandoening. Een meisjesknie ontstaat wanneer je benen te snel groeien, zodat het kraakbeen het niet aankan.
Zo kwam het dat ik als 13-jarige puber weer naar buiten stapte met O-benen, platvoeten en een meisjesknie. En nu 16 jaar later blijkt het dus erg lastig om voor iemand met al deze drie motorische handicaps geschikte schoenen te vinden. Maar ik heb ze, want het zijn uiteindelijk toch die blauw met roze geworden. Kan ik met een goed excuus een blauwtje lopen.
